Στερνές στιγμές»: ένα άγνωστο κείμενο του Νίκου Μπελογιάννη

Η αγάπη του Νίκου Μπελογιάννη για τη λογοτεχνία ξεκινούσε, τουλάχιστον, από τα εφηβικά του χρόνια

30.03.2015, 08:00 | Ετικέτες:  ΚΚΕ, λογοτεχνία

Συντάκτης: 

Γιώργος Πετρόπουλος

Ο Νίκος Μπελογιάννης είχε ιδιαίτερη αγάπη στη λογοτεχνία. Είναι άλλωστε γνωστό πως αμέσως μετά τη σύλληψή του ρίχτηκε με πάθος στην προσπάθεια να συγγράψει μια μελέτη για την ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Από τη μελέτη αυτή κατάφερε να ολοκληρώσει μόνο το δεύτερο κεφάλαιο, το οποίο εκδόθηκε μετά τη δολοφονία του από τον δικηγόρο του Μηνά Γαλέο με το ψευδώνυμο Μ. Κουλουριώτης.
Η αγάπη του Νίκου Μπελογιάννη για τη λογοτεχνία –όπως αποδεικνύεται– ξεκινούσε, τουλάχιστον, από τα εφηβικά του χρόνια, αν όχι νωρίτερα, και ο ίδιος ασκούνταν στη συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων, τα οποία δημοσίευε στο φιλολογικό περιοδικό «Χαραυγή», το οποίο απευθυνόταν στους νέους και άρχισε να κυκλοφορεί το 1932 στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αμαλιάδα.
Επιλέξαμε και αναδημοσιεύουμε ένα από αυτά. Περιγράφει με ιδιαίτερη ευαισθησία και ανθρωπισμό τις τελευταίες στιγμές ενός μάλλον φυματικού νέου – φαινόμενο σύνηθες εκείνη την εποχή, καθώς η φυματίωση, το χτικιό όπως το έλεγε ο λαός, «θέριζε» στην Ελλάδα.
Στερνές στιγμές
Γκουχ… γκουχ... Ο βήχας του ξερός, απαίσιος, αντηχούσε κάπως παράξενα μέσ’ στο μελαγχολικό δωμάτιο.
Γκουχ, γκουχ, έβηχε ο άρρωστος νιος ξαπλωμένος στο φτωχικό του κρεβάτι. Θλιμμένος κι’ αδύνατος σα σκελετός, έμοιαζε με φάντασμα, που μόλις βγήκε απ’ τον τάφο του. Ερημος, απόκληρος, αφού θαλασσοδάρθηκε στα πέλαγα του πόνου, ηύρε λιμάνι απάνεμο το δωματιάκι εκείνο. Κι ήρθε να σβήσει ’κει μέσα, αφού πρώτα έκλεισε για πάντα το βιβλίο της ζήσης του, που μέσ’ στις σελίδες του φάνταζαν παντού με κεφαλαία μαύρα γράμματα, η δυστυχία κι’ η λύπη και ο πόνος.
Και σήμερα να! αιστάνεται σιγά-σιγά την ύπαρξή του να φεύγει, να γλιστράει ασυναίστητα από μέσα του, νοιώθει πως πλησιάζει το μοιραίο...
Πώς θέλει όμως ο φτωχός νιος να χαρεί τις τελευταίες του στιγμές... Δεν είναι μήπως άνθρωπος κι’ αυτός; Αλήθεια, πώς το ποθεί..! Μα πώς; με ποιον τρόπο;...
Σε μια στιγμή τ’ άτονο βλέμμα του πέφτει στην κιθάρα, που κρεμόταν αντίκρυ του. Σηκώθηκε με κόπο, την πήρε στα χέρια του, κι’ άρχισε να παίζει... Κι’ έπαιζε τ’ αγαπημένο του το δικό του τραγούδι.
Στην απολογία του ο Ν. Μπελογιάννης είχε πει πως οι κομμουνιστές αγαπούν την Ελλάδα με την καρδιά τους και με το αίμα τους. Το είχαν αποδείξει πολλοί πριν απ’ αυτόν. Ο ίδιος φρόντισε να το επιβεβαιώσει

ΠΗΓΗ:https://www.efsyn.gr/arthro/sternes-stigmes-ena-agnosto-keimeno-toy-nikoy-mpelogianni