ΤΟ ΞΑΝΘΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΖΥΓΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΛΟΥΚΑ


Τους υποτίμησε ο Ναπολέοντας, κατέληξε εξόριστος στην Αγία Ελένη.

Τους αγνόησε ο Χίτλερ, αυτοκτόνησε αφού είδε την κόκκινη σημαία της ΕΣΣΔ στο Βερολίνο

Η Αμερική θέλησε να τους αφανίσει, στήνοντας την περεστρόϊκα
και με μόλις ένα υποβρύχιο, η Ρωσία απειλεί τώρα όλες τις δυτικές ακτές της Αμερικής.

ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

Ο Γιάννης Θεοδωράκης γράφοντας το γνωστό ποίημα "Ψηλά στης Ρωσίας τα χιόνια", γίνεται ο ποιητής της Αποκάλυψης και ο Μίκης Θεοδωράκης με την μουσική του ξαναζεσταίνει τις ψυχές των ανθρώπων με μουσικές του Σιβηρικού χειμώνα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Στήσανε Γιόμ Κιπούρ, στήσανε Κύπρο, στήσανε Περσικό, στήσανε Πλατεία Ταχρίρ, στήσανε Λιβύη, τα βάλανε με τους Αλεβίτες, στήσανε τη Συρία

ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΕΣ ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ

Μα μέσα σε όλο αυτό τον θόρυβο, ήρθε το απρόβλεπτο γεγονός :
Ξυπνήσανε την αρκούδα από την χειμερία της νάρκη, μία αρκούδα που έτυχε να την ερωτευτεί ένας κινέζικος δράκος.

ΤΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΑ ΤΡΕΜΟΥΝ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ

Και δυστυχώς αυτά τα δύο ζώα αγαπάνε για γεύμα λευκοκέφαλους αετούς, ψημένους στις σχάρες υποβρυχίων της Αποκάλυψης.
Εκτός λοιπόν από τα απολυτίκια και τους ψαλμούς των Χερουβείμ, ας τραγουδήσουμε και τον αγαπημένο μας Μίκη γιατί η ώρα πλησιάζει...
 
                                                             
                                                  ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

                                                  Ψηλά στης Ρωσίας τα χιόνια
                                                   εκεί που φυσάει ο βοριάς
                                                   το ξανθό γένος να 'ρθει αιώνια,
                                                   προσμένει ο δόλιος ο ραγιάς.

                                                   Αγάπες, τραγούδια, λουλούδια
                                                   μας στέλνουν και λόγια καυτά
                                                   στου Φάληρου μπρός τα μουσούδια
                                                   οι άλλοι μας στέλνουν θωρηκτά.

                                                   Ραγιάδες πονούν και στενάζουν
                                                   πάει και τούτη η γενιά
                                                   παράδεισο όλοι μας τάζουν
                                                   στα χίλια εννιακόσια ενενήντα εννιά

Ας προσεγγίσουμε όμως το ποίημα γραμμή προς γραμμή. Μία παλιά δοξασία ήθελε την Άνοιξη στην Ελλάδα να έρχεται από τα Ριπαία Όρη του Βορρά, με το φως του Απόλλωνα και το ξανθό γένος.
Εδώ ο Γιάννης Θεοδωράκης στα χνάρια αυτής της δοξασίας, εδραιώνει φιλικά στην ψυχή του Έλληνα το Ρωσικό Έθνος, που ακόμα από την εποχή της Επανάστασης του 1821 ήταν φίλα προσκείμενο με την Ελλάδα. Μία Ελλάδα που κάποιοι άλλοι φίλοι της έστελναν αγάπες τραγούδια λουλούδια και λόγια καυτά, με Σκομπιανούς ταχυδρόμους και Μαρσαλικούς τραπεζίτες. Και αφού της χτυπούσαν φιλικά την πλάτη, έστελναν τον έκτο στόλο στο Φάληρο, που στα μουσούδια του εκβάλανε οι ιεροί ποταμοί της Αττικής, εκεί που πόρνες περίμεναν τους Αμερικάνους για ένα δολλάριο υποτελειακού έρωτα. Έναν έρωτα που ραγιάδες τον κοιτούν, πονούν και στενάζουν για τις χαμένες γενιές που παράδεισο τους έταξαν αλλά τους βούλιαξαν κάτω από τις πλώρες των θωρηκτών του Φαλήρου.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Ποιητής με μία Οργουελική έμπνευση, αναφέρει για τον χαμένο παράδεισο του 1999. Ποιός να το φανταζόταν ότι τότε θα άρχιζε η παντοκρατορία δύο νομισμάτων, του ευρώ και του δολλαρίου, με έναν άτυπο πόλεμο για το ποιό χρεώγραφο νόμισμα θα επικρατήσει...
Και τα θύματα στους βωμούς των χρηματιστηρίων που έστησαν ανά τον κόσμο, για να σφάζουν τον μόσχο τον σιτευτό των λαών.
 
                                        ΨΗΛΑ ΣΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ