Ποιοί και πως γιορτάζουν την Παρισινή κομμούνα;;;;;

Μιά ιστορία αποτυπωμένη απο διαφορετικές οπτικές γωνίες
Αλλιώς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος αλλιώς οι...ΤΕΚΤΟΝΕΣ

Υπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΕΚΤΩΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ;

Τους γνωρίζουν τα απλά στελέχη του κόμματος;
ΕΓΩ ΑΠΛΑ.....ΡΩΤΑΩ....


                                       
                                                   

ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΑ ΔΥΟ ΚΕΊΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ

Παρισινή Κομμούνα:
Δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας
(ΦΩΤΟ - VIDEO)

1)πηγή:http://www.902.gr/eidisi/istoria/12826/parisini-kommoyna-doxasmenos-proaggelos-mias-neas-koinonias-foto-video

Στις 28 Μάρτη του 1871, μέσα από τις φλόγες του
γαλλοπρωσικού πολέμου, ανακηρύσσεται πανηγυρικά
η πρώτη εργατική επαναστατική κυβέρνηση, η Κομμούνα του Παρισιού.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η κρατική εξουσία πέρασε,
αν και για σύντομο χρονικό διάστημα,
στα χέρια του προλεταριάτου, της πιο πρωτοπόρας, της μοναδικής
μέχρι το τέλος επαναστατικής τάξης
της καπιταλιστικής κοινωνίας. Η Κομμούνα που ίδρυσαν οι εργάτες του Παρισιού
έζησε μόνον 72 μέρες, αλλά η σημασία της για τον παραπέρα
απελευθερωτικό αγώνα της εργατικής τάξης ήταν τεράστια.
Ο «902.gr» τιμάει την 143η επέτειο της Παρισινής Κομμούνας
παρουσιάζοντας ένα αφιέρωμα που περιλαμβάνει:

• Ένα ιστορικό της Παρισινής Κομμούνας, γραμμένο από τον Θ. Παπαρήγα,
  στα 130 χρόνια της Κομμούνας.
• Το βίντεο-αφιέρωμα στην Κομμούνα από το Τμήμα Προπαγάνδας
  της ΚΕ του ΚΚΕ.
• Επιλογή αρχειακού υλικού από την ηλεκτρονική σελίδα της ΚΟΜΕΠ.
• Ένα αφιέρωμα με φωτογραφίες και λιθογραφίες από την Κομμούνα (παρουσιάζεται στο slideshow στο τέλος της σελίδας).
  Αρχειακό υλικό στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση»

Στην ηλεκτρονική σελίδα της ΚΟΜΕΠ μπορείτε να διαβάσετε τα ακόλουθα αρχειακά υλικά σε σχέση με την
Παρισινή Κομμούνα:

Τις «Σημειώσεις από την παρέμβαση του Φρίντριχ Ένγκελς
για την Επανάσταση της 18ης Μάρτη στο Παρίσι», 
που είναι η πρώτη από τις παρεμβάσεις και τις αναφορές των:
Μαρξ και Ένγκελς για την προλεταριακή επανάσταση της
18ης Μάρτη 1871 στο Παρίσι, για τον ηρωικό αγώνα
των Κομμουνάρων και τη δραστηριότητα της Παρισινής Κομμούνας.

Επίσης «Σημειώσεις από την παρέμβαση του Φρίντριχ Ένγκελς για την
Παρισινή Κομμούνα»,
που περιλαμβάνεται στη γερμανική συλλογή «Απάντων»
Μαρξ - Ένγκελς, «Marx-Engels Werke»,
τ. 17, σελ. 635-636 και αποτελεί αναπαραγωγή από το Βιβλίο Πρακτικών του
Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς (συνεδρίαση στις 9 Μάη 1871).

Αλλά και το άρθρο
«Ο Μαρξ στον Leo Frankel και στον Louis- Eugene Varlin στο Παρίσι». Πρόκειται για προσχέδιο του γράμματος του Μαρξ στους
Frankel και Louis-Eugene Varlin, το οποίο δίνει
μια ιδέα για την άμεση σύνδεση του Μαρξ με τα μέλη της Παρισινής Κομμούνας.

Διαβάστε ακόμα από τη «Σύγχρονη Εποχή» το βιβλίο του Κ. Μαρξ
«Εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία». Ο «Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» ασχολείται σε βάθος με το
σημαντικότερο γεγονός της ζωής του Κ. Μαρξ:
Με την Παρισινή Κομμούνα.
Στις σελίδες του φαίνεται σε όλη της την έκταση εκείνο που πολλοί σύγχρονοι
παρατηρητές καθόλου δεν κατάλαβαν:
Ότι η Κομμούνα υπήρξε - στις 72 ημέρες που έζησε - μια κυβέρνηση
της εργατικής τάξης. Η αστική τάξη της Γαλλίας, όμως,
το κατάλαβε πάρα πολύ καλά και, ασφαλώς, αυτό
εξηγεί και την άγρια απόφασή της να την εξοντώσει.

Ιστορικό της Παρισινής Κομμούνας

του Θανάση Παπαρήγα

Τα γεγονότα της Κομμούνας του Παρισιού δεν μπορούν να ξεχωριστούν
από τα γεγονότα του γαλλοπρωσικού πολέμου του 1870-71. Άλλωστε,
ο πόλεμος αυτός είχε αποτελέσματα, ίσως όχι λιγότερο σημαντικά
|από την Κομμούνα.

Ο γαλλοπρωσικός πόλεμος του 1870-71 υπήρξε το αποτέλεσμα
των γαλλικών ανησυχιών απέναντι
στις προσπάθειες ένωσης της Γερμανίας, αλλά και συγκεκριμένων
ενεργειών για την παρεμπόδισή της.
Μια από τις γαλλικές ενέργειες που ώθησαν περισσότερο τα
πράγματα προς τη σύγκρουση ήταν η ενίσχυση
από τον αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντα τον 3ο
(τον επιλεγόμενο «Μικρό») των χωριστικών
διαθέσεων που υπήρχαν στα νοτιογερμανικά κρατίδια.

Η προσπάθεια ενοποίησης της Γερμανίας είναι η έκφραση της
γρήγορης οικονομικής ανόδου των
διαφόρων γερμανικών κρατών με επίκεντρο την Πρωσία.
Παρά τη νίκη της αντεπανάστασης το 1848,
η πορεία αυτή όχι μόνο δεν ανακόπτεται, αλλά επιταχύνεται.
Η αστική τάξη, αποκλεισμένη από τις
κρατικές υποθέσεις, έπεσε «με τα μούτρα» στις επιχειρήσεις.
Τα αποτελέσματα δεν αργούν να φανούν.

Στο άρθρο του στην εφημερίδα «New York Daily Tribune» της 1.2.1859,
ο Κ. Μαρξ γράφει:

«Όποιος είδε το Βερολίνο εδώ και 10 χρόνια, δε θα το αναγνώριζε σήμερα.
Ήταν τόπος αδέξιων και χοντροκομμένων στρατιωτικών παρελάσεων
και τώρα έχει γίνει το ολοζώντανο κέντρο
της γερμανικής βιομηχανίας μηχανοκατασκευών.
Διασχίζοντας τη ρηνανική Πρωσία και τη Βεστφαλία,
νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο Lancashire ή στο Yorkshire».

Στον πολιτικό τομέα, η ενοποίηση της «Γερμανίας»
(ανύπαρκτη ακόμη επίσημα) προωθείται
με τη δημιουργία του «Βορειογερμανικού Συνδέσμου» (1867)
και άλλων ανάλογων ενώσεων.

Σε σχέση με τη Γαλλία, η οικονομική πορεία της Γερμανίας
παρουσιάζει τις εξής ιδιομορφίες:

α) Είναι πολύ γρήγορη. Ας πάρουμε την εξόρυξη κάρβουνου που αποτελεί τομέα -
κλειδί για το 19ο αιώνα.
Η παραγωγή της Γερμανίας περνά από τα 12.000.000 τόνους το 1860 στα
26.000.000 το 1870, ενώ της Γαλλίας,
τον ίδιο χρόνο, δεν ξεπερνούσε τα 10.000.000.

β) Είναι πολύ πιο προσανατολισμένη προς μία «παραγωγική» και
«βιομηχανική» κατεύθυνση.
Η πρώτη ατμομηχανή στη Γερμανία κατασκευάζεται
- με αρκετή καθυστέρηση - το 1841 από την εταιρεία «Borsig»
που εδρεύει στο Βερολίνο (και που εξακολουθεί να υπάρχει και
σήμερα στο δυτικό τμήμα της πόλης). Το 1871,
όμως, η Γερμανία διαθέτει ήδη περισσότερες ατμομηχανές από τη Γαλλία.

Ο γαλλοπρωσικός πόλεμος

Η αντίθεση ανάμεσα στις δύο χώρες οξύνεται, καθώς η Γαλλία βλέπει,
από τη μια μεριά,
έναν επικίνδυνο εμπορικό ανταγωνιστή και, από την άλλη,
έναν κίνδυνο στα ανατολικά σύνορά της.

Τα πράγματα φτάνουν ως την κήρυξη πολέμου στις 2 Αυγούστου 1870
και εξελίσσονται στο στρατιωτικό τομέα
με μεγάλη ταχύτητα. Από τις 4 Αυγούστου κιόλας, τα γαλλικά
στρατεύματα κατατροπώνονται στο Wissenburg.
Στις 18 Αυγούστου, ο βασικός όγκος του
γαλλικού στρατού πολιορκείται στο Metz. Στις 27 Αυγούστου - 1 Σεπτέμβρη
η στρατιά του Μακ - Μαόν πολιορκείται στο Sedan. Στις 2 Σεπτέμβρη,
και ενώ η συντριπτική ήττα είναι ολοφάνερη,
η στρατιά συνθηκολογεί με διαταγή του αυτοκράτορα.
Ανάμεσα στους αιχμαλώτους
συγκαταλέγονται 40 στρατηγοί, 4.000 αξιωματικοί, 84.000 άνδρες,
καθώς και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Ναπολέων
ο 3ος. Ανεμπόδιστα, οι Γερμανοί φτάνουν μπροστά στο Παρίσι στις 19 Σεπτέμβρη
και το πολιορκούν, κυρίως από το
Βορρά και την Ανατολή.

Η οριστική ειρήνη υπογράφτηκε στη Φραγκφούρτη στις 10 Μάη 1871.
Οι βασικοί της όροι ήταν οι εξής:

• Η Γαλλία εκχωρεί στη Γερμανία το ένα πέμπτο της Λωραίνης με το
  Metz και όλη την
  Αλσατία εκτός από το Belfort και την περιοχή του.
• Η Γαλλία υποχρεώνεται να καταβάλει στη Γερμανία πολεμική
  αποζημίωση 5.000.000.000 φράγκων.
• Ο γερμανικός στρατός θα παραμείνει σε ορισμένα γαλλικά εδάφη ως
  την πλήρη εξόφληση των πολεμικών αποζημιώσεων.
  Τα γερμανικά στρατεύματα έφυγαν στις 13 Σεπτέμβρη 1873, με την
  καταβολή της τελευταίας δόσης των αποζημιώσεων.

Στις 18 Γενάρη του 1871, στην Αίθουσα των Κατόπτρων των Βερσαλλιών,
που έχουν καταλάβει τα
γερμανικά στρατεύματα, ο βασιλιάς της Πρωσίας Γουλιέλμος ανακηρύχτηκε
διά βοής «αυτοκράτορας της Γερμανίας» (Kaiser).
Αυτό υπήρξε η ληξιαρχική πράξη γέννησης της Γερμανίας ως ενιαίου
(με την πολιτική έννοια) κράτους.

Η εξέλιξη αυτή είχε διπλό και αντιφατικό χαρακτήρα.

• Από τη μια μεριά, προώθησε τη λύση του εθνικού προβλήματος,
  δημιουργώντας την ενιαία Γερμανία,
  στόχο του επαναστατικού - δημοκρατικού κινήματος.
• Από την άλλη, η δημιουργία της ενιαίας Γερμανίας έγινε πάνω στη βάση
  όχι της επανάστασης
  αλλά του συμβιβασμού ανάμεσα στις κορυφές του βιομηχανικού,
  του τραπεζικού και του εμπορικού κεφαλαίου,
  τους μεγάλους γαιοκτήμονες των ανατολικών περιοχών και τη μοναρχία,
  επικεφαλής της πολιτικοστρατιωτικής
  υπαλληλικής αριστοκρατίας, όπου η αποφασιστική επιρροή ανήκει στον
  τελευταίο παράγοντα.
  Δημιουργήθηκε «ένας στρατιωτικός δεσποτισμός, στολισμένος
  με κοινοβουλευτικά μπιχλιμπίδια,
  μείγμα φεουδαρχικής ιδιοκτησίας και αστικής επίδρασης, με γραφειοκρατική
  θωράκιση και αστυνομική υποστήριξη»,
  όπως γράφει ο Κ. Μαρξ, ο οποίος ήταν - ας μην το ξεχνάμε - Γερμανός.

Στην Κ. Ευρώπη δημιουργήθηκε μια νέα δύναμη 41.000.000
κατοίκων. Τα αποτελέσματα του πολέμου 1870-71
τη δυνάμωσαν ακόμα παραπέρα.
Οι πολεμικές αποζημιώσεις της Γαλλίας επιτρέπουν μια απότομη
οικονομική άνοδο.
Ανάμεσα στο 1870 και το 1873, η παραγωγή χυτοσιδήρου αυξάνεται κατά 50%,
ενώ το μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών
περνά από 18.000 χλμ. (1870) σε πάνω από 33.000 (1879).
Το νέο κράτος μετατρέπεται ταχύτατα σε μεγάλη ι
μπεριαλιστική δύναμη. Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού
έχει ξεπεράσει και τη Μεγάλη Βρετανία και μετατρέπεται,
μαζί με τις ΗΠΑ, στον πιο δυναμικό πόλο ανάπτυξης του
παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Έτσι, βλέπουμε ότι πολλά από τα σπέρματα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου
βρίσκονται ήδη στην «πρώτη αναμέτρηση»
του 1870-71.

Το ξέσπασμα της αντιπολίτευσης στον Ναπολέοντα

Η είδηση της συνθηκολόγησης του Sedan γίνεται γνωστή στο Παρίσι την ίδια
μέρα (2 Σεπτέμβρη)
και προκαλεί μεγάλο αναβρασμό.
Η αντιπολίτευση ενάντια στον Ναπολέοντα τον 3ο, έντονη από καιρό, ξεσπά.
Το νομοθετικό σώμα του Παρισιού συνέρχεται επειγόντως και παίρνει πολλές
ριζικές αποφάσεις. Οι πιο σημαντικές είναι οι εξής:

α) Κατάργηση της μοναρχίας και εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (4 Σεπτέμβρη).

β) Δημιουργία κυβέρνησης «Εθνικής Άμυνας».

γ) Δημιουργία Εθνοφρουράς για την υπεράσπιση της πόλης από τον κίνδυνο
άμεσης κατάληψης που φαίνεται πια καθαρά.

Η κυβέρνηση βρίσκεται βασικά κάτω από την καθοδήγηση αστών
οπαδών του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος
(L. Gambetta, Jules Ferry, J. Favre κλπ.).
Η Εθνοφρουρά αποτελείται βασικά από ένοπλους εργάτες και μικροαστούς.

Με την εμφάνιση των Πρώσων (19 Σεπτέμβρη) αρχίζει η πολιορκία της πόλης.
Καθώς ο καιρός περνά και οι στερήσεις δυναμώνουν,
στις γραμμές των υπερασπιστών της πόλης εμφανίζονται σοβαρές διαμάχες.
Η αστική τάξη, στο Παρίσι και όλη τη Γαλλία, ζητά μια άμεση ειρήνη με τους
Πρώσους, όποιοι και αν είναι οι όροι.
Αντίθετα, οι εργάτες και οι «αριστεροί» μικροαστοί του Παρισιού ζητούν
συνέχιση της αντίστασης,
δηλαδή για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της εποχής μας, τάσσονται υπέρ
του λαϊκού πολέμου μέχρις εσχάτων.
Σε όλη τη Γαλλία, όπου οι Γερμανοί αποφεύγουν να επεκταθούν,
παρουσιάζεται μια γενική κινητοποίηση των αντιδραστικών
δυνάμεων, εμφανίζεται, μάλιστα, ένα πλατύτατο μοναρχικό ρεύμα.
Η κατάσταση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα, ανάμεσα
στα άλλα, την παράλυση σε μεγάλο βαθμό των αμυντικών προσπαθειών.

Στις 28 Γενάρη 1871, η κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας υπογράφει ανακωχή
με τους Γερμανούς.
Η ανακωχή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από πλήρης συνθηκολόγηση.
Η συνθήκη προβλέπει παράδοση των οχυρών και διάλυση του τακτικού στρατού.

Η αναγγελία της ανακωχής προκαλεί την ανοιχτή εκδήλωση των
αντιθέσεων στους κόλπους των υπερασπιστών της πόλης.
Η Εθνοφρουρά αρνείται να παραδοθεί και συγκεντρώνει τα κανόνια της
(που είχαν κατασκευαστεί με έρανο των κατοίκων
και όχι με κρατικά κονδύλια) στο λόφο της Μονμάρτης.
Σε πολλές περιοχές του Παρισιού δημιουργείται επαναστατικός
αναβρασμός.

Η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο, με τις εκλογές που γίνονται
στις 7 του Φλεβάρη για την ανάδειξη
Εθνοσυνέλευσης που θα επικύρωνε την ανακωχή, αλλά και τους όρους της
συνθήκης ειρήνης που θα υπογραφόταν.
Στην Εθνοσυνέλευση κυριαρχούν συντριπτικά οι αντιδραστικές δυνάμεις των
άκρων. Από τους 700 αντιπροσώπους,
οι 375 είναι ανοιχτά μοναρχικοί, ενώ όλοι οι άλλοι - με ελάχιστες εξαιρέσεις -
ανήκουν στην
άκρα Δεξιά των μεγαλοαστικών κομμάτων.
Η Εθνοσυνέλευση συνέρχεται στο Bordeaux.
Σχηματίζεται κυβέρνηση με επικεφαλής τον Adolfe Thiers
(πιο γνωστό με το εξελληνισμένο όνομα Θιέρσος), που εξουσιοδοτείται
|να αρχίσει διαπραγματεύσεις
με τους Γερμανούς για την άμεση υπογραφή συνθήκης ειρήνης.

Στις 26 Φλεβάρη γίνονται γνωστοί οι προκαταρκτικοί όροι της συνθήκης ειρήνης.
Οι όροι επικυρώνονται από την Εθνοσυνέλευση του Bordeaux την 1η Μάρτη.
Την ίδια ημέρα ο γερμανικός στρατός εισέρχεται στο Παρίσι και
καταλαμβάνει τα φρούρια της βόρειας
και ανατολικής πλευράς της πόλης.

Η Κομμούνα στο προσκήνιο

Στο Παρίσι, η κατάσταση έχει πια φτάσει σε εκρηκτικό σημείο.
Η Εθνοφρουρά και τα επαναστατικά στοιχεία έχουν εξοργισθεί
με τη σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης και με την πολιτική της.
Απορρίπτουν την ανακωχή και τη συνθήκη ειρήνης και γίνεται
μάλιστα και λόγος για ένοπλη αντίσταση.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να προλάβει τις εξελίξεις.
Στις 18 Μάρτη κυβερνητικά στρατεύματα εισβάλλουν στις εργατικές
συνοικίες και περικυκλώνουν τη Μονμάρτη, απαιτώντας την παράδοση
των όπλων της Εθνοφρουράς. Όταν συναντούν άρνηση, διατάσσεται γενική
επίθεση. Οι στρατιώτες, όμως, αρνούνται να υπακούσουν.

Αυτή είναι η αρχή της εξέγερσης. Οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν το Δημαρχείο,
ενώ η εξουσία περνά στα χέρια της Κεντρικής Επιτροπής της Εθνοφρουράς.
Στις 20 Μάρτη γίνονται προσπάθειες εξέγερσης και σε άλλες πόλεις.
Οι προσπάθειες αποτυχαίνουν.

Η κυβέρνηση της Γαλλίας μεταφέρεται στις Βερσαλλίες
(17χλμ. δυτικά του Παρισιού) που οι Γερμανοί έχουν, στο μεταξύ, εκκενώσει.

Στις 26 Μάρτη, εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα και στις 28 ανακηρύσσεται
πανηγυρικά και επίσημα σε κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση των Βερσαλλιών, μόλις βεβαιώνεται για την υπεροχή της,
αρνείται κάθε σχέση με την Κομμούνα και αποκλείει το Παρίσι.
Έτσι, σχηματίζονται δύο κυβερνήσεις.
Η Κομμούνα, που εδρεύει στο Παρίσι και αντιτίθεται στη συνθηκολόγηση
και οι Βερσαλλίες, που είναι υπέρ της άμεσης συνθηκολόγησης.

Στις 21 Μάη τα στρατεύματα του στρατηγού Μακ - Μαόν - του νικημένου του
Sedan - αρχίζουν γενική επίθεση ενάντια στο Παρίσι.
Πρόκειται για στρατιωτική επίθεση καλά προετοιμασμένη.
Στηρίζεται στην κινητοποίηση 130.000 καλά οπλισμένων και εκπαιδευμένων
στρατιωτών που υποστηρίζονται από μεγάλες μονάδες βαρέος πυροβολικού.
Απέναντί τους βρίσκονται 10.000 Εθνοφρουροί και γύρω στις 20.000
«Ομόσπονδοι», άσχημα οπλισμένοι και εφοδιασμένοι.

Η επίθεση προχωρά γρήγορα διασχίζοντας τις εύπορες συνοικίες του
Δ. Παρισιού. Προσκρούει, όμως, σε σκληρή αντίσταση όσο προχωρεί
στο κέντρο της πόλης. Οι μάχες για την κατάληψη της πόλης κράτησαν
συνολικά μία εβδομάδα, από τις 21 ως τις 28 Μάη, που έμεινε στην ιστορία με το
όνομα «Ματωμένη Εβδομάδα».
Η σύγκρουση πήρε γρήγορα αγριότατο και αιματηρότατο χαρακτήρα.
Τελικά, οι κυβερνητικές δυνάμεις συνέτριψαν την Κομμούνα,
με την κατάληψη των τελευταίων οδοφραγμάτων της στην οδό Ραμπονό
στις 28 Μάη.

Οι αντιθέσεις και ο πόλεμος

Το ότι ο πόλεμος του 1871 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Κομμούνα
αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί. Ο Λένιν γράφει ότι «η βροντή των κανονιών στο
Παρίσι ξύπνησε τα πιο καθυστερημένα τμήματα του προλεταριάτου από τη
βαθιά τους νάρκη, δίνοντας παντού ώθηση στην επαναστατική
σοσιαλιστική προπαγάνδα».

Ζώντας τα γεγονότα, ο Κ. Μαρξ μελέτησε συστηματικά και τις συγκεκριμένες
επιπτώσεις των γαλλογερμανικών αντιθέσεων στην Κομμούνα.
Γενικά, ο Μαρξ επισημαίνει δύο παράγοντες στη στάση της Γερμανίας:

α) Συνεργασία με τη Γαλλία για τη συντριβή της Κομμούνας.
Η στάση αυτή υπαγορεύθηκε από το ταξικό ένστικτο της αστικής τάξης που
καταλαβαίνει ότι η ανατροπή της σε μια χώρα είναι κακό παράδειγμα για τις
υπόλοιπες.

β) Απροθυμία άμεσης εμπλοκής.
Ο Μαρξ γράφει ότι ο Μπίσμαρκ «ήταν διατεθειμένος να κάνει ό,τι μπορούσε
για να τους συμπαρασταθεί (σ.σ. στους Θιέρσο και Favre)
εκτός από το να διακινδυνεύσει τη ζωή Γερμανών στρατιωτών -
όχι γιατί εκτιμούσε τη ζωή όταν επρόκειτο να αποσπάσει κάτι -
αλλά ήθελε να δει τη Γαλλία να πέφτει ακόμα χαμηλότερα,
ώστε να μπορεί να της αποσπάσει πιο πολλά».

Το σύνολο αυτών των παραγόντων έκανε τη γερμανική
πολιτική ασταθή και ασυνεπή.
Ο Μπίσμαρκ αρνήθηκε να επέμβει ο ίδιος, έδωσε όμως τη δυνατότητα
στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών να σχηματίσει
στρατιωτικές δυνάμεις από τους αιχμαλώτους.
Επέτρεψε τη διέλευση τροφίμων για το Παρίσι - έστω και σε περιορισμένες
ποσότητες - αλλά επιτρέπει και στα στρατεύματα των Βερσαλλιών
να περάσουν τις γερμανικές γραμμές και να χτυπήσουν την Κομμούνα
από τα νώτα. Ο Μαρξ αναφέρει τη σύλληψη 500 ατόμων στη Rouen -
που κατέχουν οι Γερμανοί - με την κατηγορία ότι ανήκουν στην Κομμούνα.
Η Ανώτατη Διοίκηση του Γερμανικού Στρατού είχε δώσει ρητές εντολές,
οι πρόσφυγες της Κομμούνας να συλλαμβάνονται και να παραδίνονται
στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών. Μαρτυρούνται, ωστόσο,
πολλά παραδείγματα που οι Γερμανοί στρατιώτες και αξιωματικοί έκαναν
«στραβά μάτια». Ο Φ. Ενγκελς επαινεί ιδιαίτερα τη στάση του
Σαξονικού Εκστρατευτικού Σώματος.

Πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι ο Μπίσμαρκ, με το να απευθυνθεί
στην κυβέρνηση του Θιέρσου και να ζητήσει την άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων, της έδινε ipso facto (εκ των πραγμάτων) μεγαλύτερο κύρος και επιρροή.

Γι' αυτή του τη στάση, ο Κ. Μαρξ αποκάλεσε τον «Σιδηρούν» Καγκελάριο,
«δολοφόνο επί πληρωμή».

Εδώ θα έπρεπε να σημειώσουμε και μία σημαδιακή λεπτομέρεια:
Η Κομμούνα σαν αποτέλεσμα του γαλλοπρωσικού πολέμου άσκησε - σαν ιδέα -
μεγάλη επιρροή.
Η πρόβλεψη μιας τέτοιας εξέλιξης σε περίπτωση παγκόσμιου πολέμου
περιέχεται στην Απόφαση του Συνεδρίου της
Βασιλείας της 2ης Διεθνούς (1912) και επαληθεύτηκε 100% πέντε χρόνια
αργότερα. Οι στροφές της ιστορίας το έφεραν έτσι που η πρόβλεψη
επαληθεύτηκε ακριβώς τότε, όταν αυτοί που την είχαν κάνει είχαν
πάψει πια να την πιστεύουν


ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΡΙΣΙΝΗ
ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΓΙΟΡΤΗ ΤΕΚΤΟΝΩΝ

2)ΠΗΓΗhttps://www.tribune.gr/world/news/article/394192/ke-fetos-eleftherotektones-timisan-tous-nekrous-tis-parisinis-kommounas-vinteo.html

Και φέτος οι Ελευθεροτέκτονες τίμησαν τους νεκρούς της Παρισινής Κομμούνας (βίντεο)

0

0

Διαβάστε σχετικά για Βίντεο, Γαλλία, Ελευθεροτεκτονισμός, Παρίσι, Σοσιαλισμός, Σοσιαλιστές,

Και εφέτος, όπως κάθε χρόνο, η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας,
η μεγαλύτερη ελευθεροτεκτονική δύναμη στη χώρα,
τίμησε τους Κομμουνάριους και Ελευθεροτέκτονες που σκοτώθηκαν στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας του 1871.

Στην Παρισινή Κομμούνα
(18 Μαρτίου 1871 – 28 Μαΐου 1871)
συμμετείχαν εθελοντικά
όλες οι ελευθεροτεκτονικές στοές του Παρισιού και περισσότεροι
από 5.000 Ελευθεροτέκτονες
έσπευσαν στα οδοφράγματα δίπλα στους δημοκράτες επαναστάτες.

Η σύνθεση της Κομμούνας
περιελάμβανε Προυντονιστές
αναρχικούς, σοσιαλιστές μέλη της
Διεθνούς, Μπλανκιστές και πολλούς δημοκράτες.

Παρ’ όλη την πολιτική πολυμορφία τους, το 25% των εκλεγμένων στη Κομμούνα είχαν κάτι κοινό. Ήταν Ελευθεροτέκτονες.

Οι αποφάσεις που πάρθηκαν ήταν εξαιρετικά ριζοσπαστικές, αν και πολλές από αυτές έμειναν μόνο στα χαρτιά.

Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, όσον αφορά στην πολιτική που ακολούθησε
η Κομμούνα, φαίνεται λιγότερο εμπνευσμένη από τον Μαρξισμό και περισσότερο από τον Ελευθεροτεκτονισμό.

Τα μέτρα που πήρε για την αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών και τη βελτίωση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, ήταν τα ίδια με τις μεταρρυθμίσεις που προτείνονταν, κατά τη διάρκεια των εργασιών, στις Γαλλικές Τεκτονικές Στοές την περίοδο 1850 – 1870.

Από την έναρξη των γεγονότων, τον Σεπτέμβριο του 1870, οι ελευθεροτεκτονικές διοικήσεις ήταν, σε γενικές γραμμές, πολύ διστακτικές απέναντι στη Κομμούνα και έδιναν, κατ’ επανάληψη, οδηγίες ουδετερότητας στα μέλη τους.

Αυτές οι οδηγίες δεν έχαιραν της αποδοχής της ελευθεροτεκτονικής βάσης.

Στις 7 Απριλίου 1871, το βράδυ, όπως κάθε Παρασκευή, διεξάγονται οι τακτικές εργασίες της μικρής Συμβολικής Στοάς εν Ανατολή Μπελβίλ, «Οι Μαθητές της Προόδου».

Η Στοά αυτή ανήκει στη δύναμη της Μεγάλης Ανατολής. Κατά τη διάρκεια των εργασιών, υπό το άγχος των γεγονότων των προηγουμένων ημερών και του ανθρωπίνου φόβου, το Εργαστήριο παίρνει την πρωτοβουλία να συντάξει ένα ψήφισμα με σκοπό την παύση των εχθροπραξιών και την αποφυγή της αιματοχυσίας.

Το κείμενο καλεί τους αντιπάλους: «…για μία οριστική ειρήνη, η οποία θα είναι η ΑΥΓΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ».

Η Στοά αποστέλλει, το ίδιο βράδυ, το ψήφισμα στη διοίκηση της Μεγάλης Ανατολής, στη rue Cadet.

Στις 8 Απιρλίου το πρωί, η διοίκηση της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας διαβάζει το ψήφισμα της Στοάς. Αμέσως συγκαλείται, έκτακτο, Συμβούλιο Σεβασμίων [Σεβάσμιος ονομάζεται ο πρόεδρος μίας Συμβολικής Στοάς] για το ίδιο βράδυ.

Ως σκοπός του Συμβουλίου αναφέρεται: «… για την εξέταση ενός πάρα πολύ σοβαρού θέματος».

Το ίδιο βράδυ το κείμενο του ψηφίσματος, «των Μαθητών της Προόδου», διαβάζεται στην ολομέλεια των Σεβασμίων. Μετά από συζήτηση λαμβάνονται οι παρακάτω αποφάσεις:

1. Το κείμενο να υιοθετηθεί από τη Μεγάλη Ανατολή χωρίς τροποποιήσεις και να ονομασθεί: «Διακήρυξη των Ελευθεροτεκτόνων».

2. Να τυπωθεί σε 4000 αντίγραφα και να τοιχοκολληθεί σε κεντρικά σημεία του Παρισιού, να δοθεί στις εφημερίδες προς δημοσίευση, να διαβιβασθεί στο Ύπατο Συμβούλιο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου της Γαλλίας, να αναγνωσθεί κατά τη διάρκεια των εργασιών, σε όλες τις υπό την αιγίδα της Μεγάλης Ανατολής, Συμβολικές Στοές, Παρισίων και επαρχίας.

3. Να παραδοθεί από ειδικές Τεκτονικές αντιπροσωπείες, ως επίσημη διακήρυξη, τόσο στο Συμβούλιο της Κομμούνας, όσο και στη κυβέρνηση των Βερσαλλιών.

Στις 12 Απριλίου η «Διακήρυξη των Ελευθεροτεκτόνων», όπως αποκαλείται πλέον το κείμενο, παραδίδεται από Τεκτονική αντιπροσωπεία στο Συμβούλιο της Κομμούνας, καθώς και στη Κυβέρνηση των Βερσαλλιών.

Η Κομμούνα δηλώνει: «φιλικό αλλά επιφυλακτικό». Οι Βερσαλλίες δέχονται την Τεκτονική αντιπροσωπεία «με περιφρόνηση» και δηλώνουν: «δεν αναγνωρίζουμε νομική υπόσταση».

Στις 21 Απριλίου ο Ελευθεροτεκτονισμός αναλαμβάνει ακόμα μία ειρηνευτική πρωτοβουλία.

Πολυμελής αντιπροσωπεία Ελευθεροτεκτόνων συνοδευόμενη από αντιπροσώπους της παράταξης των «συμφιλιωτικών» επισκέπτεται τις Βερσαλλίες με σκοπό να ζητήσει ανακωχή και να διαπραγματευτεί μία κοινά αποδεκτή πρόταση για λύση του προβλήματος.

Ο Thiers δεν δέχεται κουβέντα. Εμφανίζεται όπως πάντα, αυταρχικός και αμετακίνητος στις θέσεις του. Το μόνο που παραχωρεί είναι μία 8ωρη παύση του βομβαρδισμού του προαστίου Neilly στις 25 Απρίλη, για να μπορέσουν οι κάτοικοι… να το εγκαταλείψουν.

Στις 26 Απριλίου, μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων και τις κυνικές δηλώσεις του Thiers, το γενικευμένο αιματοκύλισμα είναι πλέον παραπάνω από βέβαιο.

Στη προσπάθεια να βρεθεί τρόπος ώστε να σταματήσουν οι τραγικές εξελίξεις, συγκαλείται στη Chatelet, Γενική Συνέλευση όλων των Παρισινών Στοών, ανεξαρτήτως Tάγματος.

Από τη πρώτη στιγμή γίνεται φανερό το ότι δεν βλέπουν όλοι οι Ελευθεροτέκτονες τα γεγονότα υπό το ίδιο πρίσμα.

Αρχικά τον λόγο παίρνει ο Montanier, Μεγάλος Αξιωματικός της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, ο οποίος ανακοινώνει ότι: «δεν συμμετέχει σ΄αυτή την κίνηση η οποία, κατ’ αυτόν, ξεφεύγει από τα Τεκτονικά οροθέσια».

Στο ίδιο πνεύμα συνέχισε και ο Floquet, ο οποίος αφού παραιτήθηκε από τα Τεκτονικά του αξιώματα, προεξοφλώντας μάλλον τις εξελίξεις υπέρ των Βερσαλλιών, δηλώνει «την αντίθεσή του σε αυτή τη συνεργασία του Ελευθεροτεκτονισμού με τη Κομμούνα».

Την φωνή του πνίγουν κραυγές αποδοκιμασίας, από το ακροατήριο.

Στο βήμα ανεβαίνει ο Thirifocq, μέλος και πρώην Σεβάσμιος της Συμβολικής Στοάς «Ελεύθερη Εξέταση» [Libre Examen] υπό την αιγίδα του Υπάτου Συμβουλίου του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου της Γαλλίας.

Τοποθετούμενος σε μία διαμετρικά αντίθετη θέση, από τους προλαλήσαντες και με πρωταρχικό στόχο την παύση των εχθροπραξιών, λέει:

«Το Παρίσι χαίρει του σεβασμού ολοκλήρου του κόσμου και ο Τεκτονισμός χαίρει του σεβασμού της αμυήτου κοινωνίας. Και το ένα και το άλλο είναι έργα που προβάλλουν Φως. Καταργήστε τα και τα σκότη θα μας καλύψουν …» και συνεχίζει «… Πρέπει να πούμε στις Βερσαλλίες, ότι εάν εντός 48 ωρών, από τη στιγμή που θα υψώσουμε τα Λάβαρα των Στοών μας πάνω στα οδοφράγματα, δεν προτείνουν μία λύση που να οδηγεί στην ειρήνη, ή εάν έστω και μία σφαίρα ή οβίδα τους, τρυπήσει τα Λάβαρά μας, τότε θα καταφύγουμε στα όπλα για να εκδικηθούμε αυτή τη βεβήλωση».

Η πρόταση γίνεται δεκτή με επευφημίες από τους παρισταμένους.

Στη συνέχεια λαμβάνει το λόγο ο Millier, προσπαθώντας να γεφυρώσει τις δύο τάσεις και να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα:

«Το Παρίσι δεν έχει άλλες ηθικές δυνάμεις. Εάν πάμε πρώτοι στα οδοφράγματα και δεχόμενοι επίθεση, τελικά, οπισθοχωρήσουμε, έχουμε να χάσουμε πολλά. Πρέπει συμπαρασταθούμε ηθικά και να εμψυχώσουμε τους αμυνομένους, στις γειτονιές μας, φορώντας τα Τεκτονικά διακριτικά μας. Εάν έχουμε και χρησιμοποιήσουμε την απαραίτητη ψυχική δύναμη, το Παρίσι θα σωθεί».

Έχοντας κάνει ήδη δεκτή τη πρότασή του, η Συνέλευση ορίζει ως εκπρόσωπο των Τεκτόνων τον Thirifocq.

Με ένα νεύμα και με την παρότρυνση του Ranvier βγαίνουν, όλοι, έξω από την αίθουσα, στο δρόμο μπροστά από τη Chatelet.

Από εκεί, συντεταγμένα, βαδίζουν έχοντας προπορευόμενο το Λάβαρο της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας, με κατεύθυνση το Δημαρχείο του Παρισιού – έδρα του Συμβουλίου της Κομμούνας.

Φτάνοντας στο Δημαρχείο γίνονται αμέσως δεκτοί από τα μέλη του Συμβουλίου, στην «Αίθουσα της Τιμής». Πρώτος τον λόγο πήρε, ως εκπρόσωπος των Ελευθεροτεκτόνων, ο Thirifocq:

«Αν από την αρχή ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν θέλησε να δράσει, ήταν διότι θέλαμε να έχουμε χειροπιαστές και συγκεκριμένες αποδείξεις ότι οι Βερσαλλίες θα απέρριπταν κάθε διαπραγμάτευση. Είμαστε έτοιμοι, σήμερα, να υψώσουμε τα Λάβαρα των Στοών μας επάνω στα οδοφράγματα, με σκοπό την κατάπαυση του πυρός. Εάν έστω και μία σφαίρα τα αγγίξει, τότε εμείς οι Τέκτονες θα βαδίσουμε, με τον ίδιο ζήλο μαζί σας, ενάντια στον κοινό εχθρό».

Η δήλωση αυτή γίνεται δεκτή με θερμά χειροκροτήματα από την πλευρά του Συμβουλίου της Κομμούνας. Τότε ο Jules Valle, εξ ονόματος της Κομμούνας, βγάζει το μεγάλο κόκκινο φουλάρι που φοράει, ενδεικτικό του αξιώματος του και συμβολικά το δένει πάνω στον ιστό του Λαβάρου της Μεγάλης Ανατολής.

Στη συνέχεια οι Ελευθεροτέκτονες αναχωρούν, μαζί με μία αντιπροσωπία του Συμβουλίου, για το Τεκτονικό μέγαρο της Μεγάλης Ανατολής στη rue Cadet, με σκοπό τη ρύθμιση των τελευταίων λεπτομερειών της Τεκτονικής παρέμβασης.

Στη σύσκεψη που γίνεται αποφασίζονται τα εξής:

1. Η συμμετοχή των Ελευθεροτεκτόνων είναι προαιρετική

2. Η διαδήλωση των Τεκτόνων να γίνει την 29η Απριλίου.

3. Ως τόπος της αρχικής συγκέντρωσης ορίζεται η πλατεία Carrousel, ώρα 10:00.

4. Να ενημερωθούν οι Ελευεθροτέκτονες μέσω ανακοινώσεων στον Τύπο.

5. Επί κεφαλής της πορείας να τεθεί το Λάβαρο της Συμβολικής Στοάς «Υδρόγειος» [Le Globe] εν Ανατολή Vincennes. Ο λόγος για τον οποίο επιλέγεται, είναι ότι το Λάβαρο έχει λευκό χρώμα και φέρει με κόκκινα γράμματα την επιγραφή «Αγαπάτε Αλλήλους».

6. Οι συμμετέχοντες δεν θα φέρουν περίζωμα, αλλά μόνο το περιλαίμιο ή την ταινία του βαθμού τους.

Στις 27 Απριλίου οι Παρισινές εφημερίδες με άρθρα τους προαναγγέλλουν την πρωτοβουλία των Ελευθεροτεκτόνων και καλούν τους Παριζιάνους να συμμετέχουν. H ανακοίνωση αναπτερώνει τις ελπίδες των απλών ανθρώπων.

Το Ύπατο Συμβούλιο του Σκωτικού Τύπου αποστέλλει πρόσκληση συμμετοχής σε όλους τους Ελευθεροτέκτονες:

«Φίλτατε Αδελφέ,

Καλείσθε να μεταβείτε το Σάββατο 29 Απριλίου στις 7:30 το πρωί, στην οδό J. J. Rousseau 35, για να συνοδεύσετε το Λάβαρο της Σεπτής Στοάς σας, το οποίο αντιπροσωπεύει την αδελφότητα των ανθρώπων και κατόπιν, υπό τη σκέπη του, να διαδηλώσετε ενάντια στη τυραννία. Με αυτό τον τρόπο θα προσφέρετε στις μελλοντικές γενιές το αγαθό της Ελευθερίας. V. TAVERNIER».

Στις 28 Απριλίου τα μέλη του Συμβουλίου της Μεγάλης Ανατολής που δεν συμφωνούν με τη πορεία προς τα οδοφράγματα, καλούν κάποιους Σεβάσμιους και προσπαθούν να τους μεταπείσουν. Ορισμένοι αλλάζουν γνώμη, άλλοι όχι. Αποφασίζουν να τοιχοκολλήσουν, το ίδιο βράδυ, τις θέσεις τους σε κεντρικά σημεία της πόλης και συγχρόνως να στείλουν, προς δημοσίευση, επιστολή στις εφημερίδες. Η επιστολή θα … αργήσει πολύ.

Το ξημέρωμα της 29ης Απριλίου βρίσκει τους τοίχους, σε κεντρικά σημεία της πόλης, με αφίσες που προτρέπουν τους Ελευθεροτέκτονες να μη δεχθούν να συμμετάσχουν στην πορεία προς τα οδοφράγματα.

Το κείμενο υπογράφεται από υψηλόβαθμα στελέχη του Ελευθεροτεκτονισμού.

Από νωρίς το πρωί, πολύς κόσμος συγκεντρώνεται στη πλατεία Carrousel, που είχε ορισθεί ως το σημείο συνάντησης όλων των Στοών.

Εκτός από τους Τέκτονες, πολλοί είναι οι περίεργοι που θέλουν, πληροφορημένοι από τις εφημερίδες, να δουν αυτό το πρωτόγνωρο θέαμα.

Στις 10.00 η πλατεία έχει γεμίσει, με ένα πολύχρωμο πλήθος, από 5000-6000 Ελευθεροτέκτονες οι οποίοι εκπροσωπούν 55 Στοές.

Όλοι φορούν, όπως έχει ορισθεί, μόνο τα περιλαίμια ή τις ταινίες του βαθμού τους, αλλά όχι τα περιζώματα.

Για πρώτη φορά οι κάτοικοι του Παρισιού βλέπουν τις γαλάζιες, μαύρες, μωβ, πρασινοκίτρινες, κόκκινες και λευκές ταινίες.

Υψωμένα πάνω από τα κεφάλια αυτής της λαοθάλασσας, κυματίζουν τα Λάβαρα των Στοών.

Είναι η πρώτη φορά που Τεκτονικά Λάβαρα βγαίνουν εκτός των Στοών και μέχρι αυτή τη μέρα δεν έχουν εμφανισθεί, ποτέ ξανά, δημοσίως.

Πάνω τους είναι κεντημένα, με ευδιάκριτα γράμματα, γνωμικά ειρήνης και αδελφότητας.

Έξι μέλη του Συμβουλίου της Κομμούνας έρχονται για να τους προϋπαντήσουν και να τους συνοδεύσουν μέσα από το πλήθος στο Μέγαρο του Δημαρχείου.

Ο κόσμος παραμερίζει και δημιουργεί ένα διάδρομο μέσα από τον οποίο περνούν οι συγκεντρωμένοι Τέκτονες.

Προηγείται μία μπάντα, η οποία παίζει μουσική με επίσημο και τελετουργικό χαρακτήρα, ακολουθούν τα μέλη του Συμβουλίου της Κομμούνας με τους υψηλόβαθμους Τέκτονες, έπονται τα λάβαρα των Στοών και τέλος οι Ελευθεροτέκτονες ομαδοποιημένοι κατά Στοές.

Τελικά, οι αξιωματούχοι του Τεκτονισμού φτάνουν στις 11.00 στο Δημαρχείο, όπου το σύνολο των μελών του Συμβουλίου της Κομμούνας περιμένει να τους υποδεχθεί στο μπαλκόνι που σχηματίζει η Σκάλα της Τιμής στην πρόσοψη του Μεγάρου.

Τα Λάβαρα παρατάσσονται στα σκαλοπάτια, αριστερά και δεξιά της σκάλας, ενώ την ίδια ώρα η μπάντα αρχίζει να παίζει την «Μασσαλιώτιδα» – «… εμπρός παιδιά της πατρίδας…».

Αντιπροσωπεία Τεκτόνων ανεβαίνει στο μπαλκόνι, όπου πρώτος ο Felix Pyat, εκ μέρους του Συμβουλίου της Κομμούνας, παίρνει το λόγο και απευθύνεται στο παρευρισκόμενο πλήθος, Τέκτονες και αμυήτους, λέγοντας:

«Αδελφοί. Πολίτες της Μεγάλης Παγκόσμιας Παράταξης, πιστοί των κοινών μας Αρχών: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα. Είστε πιο λογικοί από το Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα του Παρισιού. Ελευθεροτέκτονες, τα λόγια σας συνάδουν με τα έργα σας! Μετά την ανάρτηση της Διακήρυξης σας – μίας Διακήρυξης της καρδιάς – στους τοίχους του Παρισιού, πηγαίνετε σήμερα να στήσετε τα Λάβαρά σας, σημαίες ανθρωπισμού, πάνω στο οδοφράγματα της πόλης μας η οποία πολιορκείται και βομβαρδίζεται. Πάτε να διαμαρτυρηθείτε ενάντια στις δολοφονικές οβίδες και τις αδελφοκτόνες σφαίρες, στο όνομα του δικαίου και της παγκόσμιας ειρήνης. Το Συμβούλιο της Κομμούνας πήρε την απόφαση και επέλεξε πέντε μέλη του, τα οποία θα έχουν την τιμή να σας συνοδεύσουν σε αυτή την ένδοξη, σε αυτή τη νικητήριο πράξη. Μία πράξη, η οποία θα διαβάζεται στη μελλοντική ιστορία της Γαλλίας, αλλά και της ανθρωπότητας».

Την ομιλία ακολούθησαν ενθουσιώδεις ιαχές από το ακροατήριο, τόσο από τους Τέκτονες, όσο και από τους υπόλοιπους πολίτες του Παρισιού:

«ΖΗΤΩ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ»
«ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Κατόπιν, το λόγο λαμβάνει ο 76χρονος Charles Beslay, μέλος του Συμβουλίου της Κομμούνας αλλά και Τέκτων:

«Πολίτες, τι άλλο μπορώ να πω μετά την εύγλωττη ομιλία του Felix Pyat; Είστε έτοιμοι να προχωρήσετε σε μία πράξη αδελφότητας. Θα υψώσετε τα Λάβαρά σας πάνω στα οδοφράγματα της πόλης μας και θα ενταχθείτε στις τάξεις μας ενάντια στους εχθρούς μας, των Βερσαλλιών. Ειλικρινά θλίβομαι γιατί αδυνατώ να πάρω μέρος σε αυτήν την ηρωική πράξη…».

Τα λόγια του πνίγηκαν μέσα σε ειλικρινή δάκρυα και λυγμούς, ενώ πάνω στη συγκίνησή του αγκαλιάζει και φιλάει τον κοντινότερό του Τέκτονα.

Από το ακροατήριο, κάτω στη πλατεία, ένας Τέκτονας με διακριτικά Σεβασμίου φωνάζει και ζητά να έχει την τιμή να είναι ο πρώτος που θα ανέβει πάνω στο οδόφραγμα και θα τοποθετήσει το Λάβαρο της Στοάς του, «Η Επιμονή» [La Perseverance], η οποία είχε ιδρυθεί το 1790 την εποχή της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.

Στη συνέχεια ο Terifocq, εκπρόσωπος των Τεκτόνων, δείχνοντας το λευκό Λάβαρο της Στοάς «Υδρόγειος», λέει:

«Αυτό θα είναι το πρώτο Λάβαρο που πρέπει να μπει απέναντι από τις τάξεις του εχθρού. Θα ανοίξουμε την αγκαλιά μας στους Βερσαλλιέρους. Ναι, αδελφοί και πολίτες. Πρόκειται να φωνάξουμε, απευθυνόμενοι σε αυτούς τους στρατιώτες: Στρατιώτες της κοινής μητέρας πατρίδας, συναδελφωθείτε μαζί μας, δεν έχουμε σφαίρες για σας, μη μας πυροβολήσετε. Ελάτε να αγκαλιαστούμε και να κάνουμε ειρήνη. Και εάν αυτή η ειρήνη επιτευχθεί, θα επιστρέψουμε στο Παρίσι απολύτως πεπεισμένοι ότι έχουμε κερδίσει την πιο όμορφη Νίκη! Τη Νίκη του Ανθρωπισμού! Εάν αντιθέτως δεν εισακουστούμε και μας πυροβολήσουν, τότε θα καλέσουμε σε βοήθεια όλους τους ΕΚΔΙΚΗΤΕΣ. Είμαστε σίγουροι ότι θα μας ακούσουν. Οι Τέκτονες απ’ όλες τις περιοχές της Γαλλίας θα ακολουθήσουν το παράδειγμά μας. Είμαστε σίγουροι ότι σε κάθε σημείο της χώρας οι αδελφοί Τέκτονες θα ενωθούν και θα έρθουν να βοηθήσουν το Παρίσι. Τότε οι Τέκτονες θα ενταχθούν στις μάχιμες μονάδες και με το παράδειγμά τους θα εμψυχώσουν τους γενναίους Εθνοφύλακες – Υπερασπιστές της πόλης».

Κλείνοντας, ένα από τα μέλη του Συμβουλίου της Κομμούνας, κρατώντας την κόκκινη σημαία, απευθύνεται στους Τέκτονες, λέγοντας:

«Αυτή, η σημαία, ας συνοδεύσει τα Λάβαρά σας και ας μην στρέψει πλέον ο ένας το χέρι του εναντίον του άλλου»

Στις 14.00 η πορεία φτάνει στην Αψίδα του Θριάμβου.

Εκεί όπως έχει προσυμφωνηθεί, χωρίζεται σε τρία τμήματα. Τα δύο μικρότερα κατευθύνονται σε άλλα οδοφράγματα, ενώ το μεγαλύτερο μέρος συνεχίζει ίσια προς το μεγάλο οδόφραγμα της PorteMaillot.

Φτάνοντας εκεί οι Σεβάσμιοι των Στοών σκαρφαλώνουν πάνω στο οδόφραγμα και στήνουν τα Λάβαρα, στα πιο ψηλά σημεία, έτσι ώστε να είναι ορατά από τον Κυβερνητικό Στρατό.

Το Λάβαρο της Vincennes υψώνεται στο πλέον κεντρικό και συγχρόνως επικίνδυνο σημείο. Βλέποντας οι Βερσαλλιέροι αυτήν την εικόνα, των Λαβάρων αλλά και των Τεκτόνων με τα διακριτικά τους πάνω στο οδόφραγμα, «παύουν πυρ».

Εκμεταλλευόμενοι την κατάπαυση του πυρός και μετά από σύντομες συνεννοήσεις, μία αντιπροσωπεία που αποτελείται από Τέκτονες, μεταξύ των οποίων και ο Terifocq καθώς και τα πέντε μέλη του Συμβουλίου της Κομμούνας που τους έχουν συνοδεύσει, βγαίνουν από το οδόφραγμα παίρνοντας μαζί τους και το λευκό Λάβαρο.

Βαδίζουν στη Λεωφόρο που βρίσκεται μπροστά τους, φτάνουν στη γέφυρα του Courbevoie και σταματούν μπροστά από το οδόφραγμα των Κυβερνητικών.

Ο επικεφαλής αξιωματικός δηλώνει αναρμόδιος να μιλήσει μαζί τους και τους παραπέμπει στον διοικητή της στρατιωτικής δύναμης του Courbevoie, στρατηγό Montaudon. Οδηγούνται στο διοικητήριο και εκεί εξηγούν στο στρατηγό ότι ο σκοπός της Τεκτονικής πρωτοβουλίας και της παρουσίας τους εκεί είναι η επίτευξη εκεχειρίας.

Ο στρατηγός, ο οποίος τυχαίνει να είναι και ο ίδιος Τέκτων, λέει ότι έχει συγκεκριμένες διαταγές και δεν μπορεί να πάρει τέτοια πρωτοβουλία.

Αντιπροτείνει όμως να τους αφήσει να επισκεφτούν τις Βερσαλλίες και να συνομιλήσουν με τον Thiers.

Παρ’ όλα αυτά τους εξηγεί ότι δεν είναι δυνατόν να πάνε όλοι και έτσι επιλέγεται μία ομάδα τριών ατόμων, μεταξύ των οποίων είναι και ο Terifocq.

Οι υπόλοιποι επιστρέφουν στο Port-Maillot. Το βράδυ επικρατεί ησυχία.

Είναι το πρώτο βράδυ, μετά από 25 μέρες, που το Παρίσι δεν δονείται από τους ήχους των πυροβόλων και τις εκρήξεις των οβίδων.

Εν τω μεταξύ οι τρεις αντιπρόσωποι φτάνουν το βράδυ στις Βερσαλλίες. Τους αφήνουν να περιμένουν πολύ ώρα. Τελικά, ο Thiers δέχεται να τους συναντήσει, με μεγάλη δυσκολία. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης δείχνει ανυπομονησία, είναι εκνευρισμένος και αδιάλλακτος.

Τους ανακοινώνει ότι αποφάσισε να μην κάνει καμία παραχώρηση. Επιπροσθέτως, τους τονίζει ότι δεν θα δεχθεί πλέον καμία αντιπροσωπεία.

Στις 30 Απριλίου το πρωί η αντιπροσωπία επιστρέφει από τις Βερσαλλίες. Τη στιγμή που περνά πίσω από το οδόφραγμα του Port Maillot, ο κυβερνητικός στρατός ανοίγει πυρ.

Οι πρώτες σφαίρες τρυπούν τα Τεκτονικά Λάβαρα. Οι αντιπρόσωποι ανακοινώνουν στους αδελφούς τους και στα μέλη της Κομμούνας, που τους περιμένουν, το αποτέλεσμα της συνάντησης.

Αργότερα, την ίδια μέρα, πέφτει νεκρός ο πρώτος Τέκτων, από τα πυρά των Βερσαλλιέρων.

Άρθρα στις Παρισινές εφημερίδες περιγράφουν με διθυραμβικά σχόλια τη διαδήλωση των Ελευθεροτεκτόνων και υπόλοιπα γεγονότα της 29ης Απρίλη. Την ίδια μέρα δημοσιεύεται επίσης, στον τύπο, επιστολή της Μεγάλης Ανατολής με την οποία η διοίκηση, διαχωρίζει τη θέση της από τις ενέργειες των μελών.

Το ίδιο απόγευμα συγκαλείται νέα Γενική Συνέλευση των Τεκτόνων. Είναι σύντομη.

Οι Ελευθεροτέκτονες απογοητευμένοι από την περιφρονητική και αδιάλλακτη στάση του Thiers η οποία οδηγεί σε λουτρό αίματος, λαμβάνουν την απόφαση να συνταχθούν με την Παρισινή Κομμούνα, ενάντια στις Βερσαλλίες και να βαδίσουν στη μάχη «με τα διακριτικά τους».

Την 1η Μαΐου δημοσιεύεται στην εφημερίδα “Le Cri du Peuple”, το παρακάτω κείμενο:

«Βγήκατε από τα μυστικά σας εργαστήρια για να φέρετε σε δημόσια θέα τη Σημαία της Ειρήνης, η οποία αψηφά τη δύναμη. Φέρατε στο φως του ηλίου, Ιδέες που κρατούσατε για αιώνες κρυφές μέσα στα σύμβολά σας. Ο Ελευθεροτεκτονισμός, στο όνομα της Αδελφότητος, ένωσε την εργαζόμενη μεσαία τάξη με το ηρωικό προλεταριάτο. Τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Τέκτονες, είστε αντάξιοι της Δημοκρατίας και της Επανάστασης!»

Jules VALLES – Μέλος του Συμβουλίου της Κομμούνας του Παρισιού – Εφημερίδα: “Le Cri du Peuple” – 1η Μάη 1871

Δείτε το βίντεο της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας από τη φετινή εκδήλωση τιμής στους πεσόντες αγωνιστές της Δημοκρατίας – Στο 2.28 του βίντεο οι Ελευθεροτέκτονες ψάλλουν τη Σοσιαλιστική Διεθνή:

ΚΑΙ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΤΙ ΑΣΧΕΤΟ...

Εκτιμώντας τον ακραιφνή και αλόβητο χαρακτήρα
του κυρίου Δραγασάκη ως πρώην μέλος του ΚΚΕ αλλά και σαν κυβερνών σήμερα ως ΑΡΙΣΤΕΡΑ
μήπως έχει υποπεσει στην αντιληψή του σχέση ΚΚΕ- ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ ή ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ - ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΥ; ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Λέω μήπως.....εκτιμώντας το πολιτικό ήθος που τον διακατέχει