ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

1940-45:ΚΛΟΠΕΣ & ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ (+ΣΥΛΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΩΝ) Επαναδημοσίευση παλαιότερου θέματος,για να μην ξεχνούμε ποιοί οφείλουν σε ποιούς και τι χρωστάνε στην Ελλάδα, οι υποτιθέμενοι <<σύμμαχοι και δανειστές μας>> «Για τους Γερμανούς, όλα τα μνημεία ήταν ουρητήρια και κατά προτίμηση το εσωτερικό του Παρθενώνα». Έτσι καταλήγει ο… ειδικός τόμος που εξεδόθη το 1946 από το υπουργείο Παιδείας με τίτλο «Ζημίαι των αρχαιοτήτων εκ του πολέμου και των στρατευμάτων κατοχής». Εκεί καταγράφονται αναλυτικότατα οι κλοπές ελληνικών αρχαιοτήτων από τα μουσεία, οι λαθρανασκαφές, οι καταστροφές και οι ζημιές μνημείων από τους ναζί.Τα γερμανικά, ιταλικά και βουλγαρικά στρατεύματα απεδείχθησαν ορδές «νέων Ελγιν», που κατέκλεψαν ανεκτίμητης αξίας αρχαιότητες. Οι περισσότερες εξ αυτών εστάλησαν στη Γερμανία, στην Αυστρία και σε άλλες χώρες. Κάποιες εξετέθησαν ακόμα και σε μουσεία, ενώ οι πιο πολλές παραμένουν άγνωστο πού

Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα , με την καρδιά μας και με το αίμα μας. Σήμερα συμπληρώνονται 63 χρόνια. Ήταν  ημέρα Κυριακή. Μέρα που ακόμα και οι Γερμανοί εισβολείς τη σεβάστηκαν. Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στη νύχτα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, είχε εκτελέσει τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Την ίδια μέρα της εκτέλεσης, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ – Στράτη, γράφει στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ»: «Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ” ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ” ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)».    Στις 30 του Μάρτη 1952, μέρα Κυριακή, μέρα που ούτε κι αυτοί οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης , Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυρι

Η αγάπη του Νίκου Μπελογιάννη για τη λογοτεχνία ξεκινούσε, τουλάχιστον, από τα εφηβικά του χρόνια 30.03.2015, 08:00 | Ετικέτες:  ΚΚΕ , λογοτεχνία Συντάκτης:  Γιώργος Πετρόπουλος Ο Νίκος Μπελογιάννης είχε ιδιαίτερη αγάπη στη λογοτεχνία. Είναι άλλωστε γνωστό πως αμέσως μετά τη σύλληψή του ρίχτηκε με πάθος στην προσπάθεια να συγγράψει μια μελέτη για την ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Από τη μελέτη αυτή κατάφερε να ολοκληρώσει μόνο το δεύτερο κεφάλαιο, το οποίο εκδόθηκε μετά τη δολοφονία του από τον δικηγόρο του Μηνά Γαλέο με το ψευδώνυμο Μ. Κουλουριώτης. Η αγάπη του Νίκου Μπελογιάννη για τη λογοτεχνία –όπως αποδεικνύεται– ξεκινούσε, τουλάχιστον, από τα εφηβικά του χρόνια, αν όχι νωρίτερα, και ο ίδιος ασκούνταν στη συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων, τα οποία δημοσίευε στο φιλολογικό περιοδικό «Χαραυγή», το οποίο απευθυνόταν στους νέους και άρχισε να κυκλοφορεί το 1932 στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη

Κλεφτοκαπετάνιος και αγωνιστής του ’21 από τη Μεσσηνία. Είναι περισσότερο γνωστός ως Μητροπέτροβας. Ο Μήτρος Πέτροβας γεννήθηκε το 1745 (κατ’ άλλες πηγές το 1738) στη Γαράντζα (σημερινή Μέλπεια) της Μεσσηνίας. Ήταν, πιθανώς, γιος του Αγγελή Πέτροβα, αρχηγού ομάδας Κλεφτών επί Ενετοκρατίας (1685-1715). Συντάχθηκε εξαρχής με τους Κολοκοτρωναίους, με τους οποίους συνδεόταν με δεσμούς αδελφοποιίας, όπως και όλη του η οικογένια. Πήρε μέρος στα Ορλωφικά (1770) και στη συνέχεια εξακολούθησε τον αγώνα του κατά των Τούρκων και Τουρκαλβανών της Πελοποννήσου, στο πλευρό του Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη. Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη (1785), ο Μητροπέτροβας ανέλαβε την κηδεμονία του νεαρού γιου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και υπήρξε ο πρώτος του δάσκαλος στην πολεμική τέχνη. Με την έναρξη της Επανάστασης, ο γηραιός Μητροπέτροβας συμμετείχε με δικό του στρατιωτικό σώμα στην απελευθέρωση της Καλαμάτας ( 23 Μαρτίου 1821) και στη συνέχεια προέλασε στη βόρεια Μεσσηνία, όπου

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΖΑΝΑΚΑΚΗ Επαναστάτης, μαρξιστής, διανοούμενος, επιφανής νομικός και μια απ’ τις ευγενέστερες φυσιογνωμίες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, αφοσιωμένος απεριόριστα στην υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του κομμουνισμού, (δεν ήταν Κρητικός ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης, από το Βόλο ήταν μα πολλοί εδώ στην Κρήτη και ως συμπατριώτη μας τον θεωρούμε, θα δείτε το γιατί... ) σαν σήμερα άφησε την τελευταία του πνοή, μόλις 55 ετών, πολιτικός πρόσφυγας, στην πόλη Τσέσκε Μπουντεγιόβιτσε της Τσεχοσλοβακίας, "σύμφωνα με την γνωμάτευση των ιατρών πέθανε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, στις 7 Μάρτη 1958, ώρα 5 το πρωί" χωρίς καθόλου να αποκλείεται από πολλούς και αργή δηλητηρίασή του, βλέπετε οι εποχές εκείνες έχουν και πτυχές σκοτεινές... Ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης (στη φωτογραφία τον βλέπετε με αντάρτισσα στον Γράμμο) γεννήθηκε στην Αγριά Βόλου στις 12 Φλεβάρη του 1903 και κατάγονταν από εύπορη αστική οικογένεια. Εγκατέλειψε ν

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ  ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΖΑΝΑΚΑΚΗ Το κείμενο που ακολουθεί, είναι  του αντιπροέδρου του σωματείου αγωνιστών ΕΟΑ Ψηλορείτη "Γ, Πετρακογιώργη"  κ. Κων. Καργάκη. Καλοκαίρι '41. Καιρός δύσκολος. Η σβάστικα, το σύμβολο του αίσχους και της παραφροσύνης καρφώθηκε στην καρδιά του ελληνικού τοπίου. Ο αγκυλωτός σταυρός, το σύμβολο του φασισμού, στην πλατεία του Ελληνικού χωριού, πάνω στα φρούρια, τις ακροπόλεις, τα μνημεία, δίπλα στην ασπρισμένη εκκλησιά. Τι αταίριαστο, τι φριχτό. Και να τώρα η ώρα της κρίσεως! Που η ψυχή του ανθρώπου φανερώνει τον πλούτο ή τη φτώχεια, τη μεγαλοσύνη ή τη μικρότητα, για να πεις όχι, για να πεις το μεγάλο ΟΧΙ, πρέπει να είσαι λεβέντης, πρέπει να έχεις αυξημένη κοινωνική και εθνική συνείδηση, πρέπει να είσαι και να νιώθεις ελεύθερος, όπως η γενιά που τιμούμε σήμερα και τους ζώντες και τους τεθνεότες. Σ' αυτή τη φοβερή την ώρα του ΝΑΙ δείχνει τη μικρότητα της ψυχής που "βαρύ το χάλκεον χέρι του φόβου αισθάνετα