ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ - ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΖΩΓΡΑΦΟΣ - ΠΟΙΗΤΡΙΑ - ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Είναι πολύ δύσκολο για έναν απλό άνθρωπο να μπει στην διαδικασία να παρουσιάσει έναν ζωγράφο.
Η Κατερίνα Καραγιάννη - Ιατροπούλου, δεν είναι μία απλή ζωγράφος. Θεωρώ ότι αφήνει μία θέση συμμετοχής μέσα στα χρώματα, στα σχήματα και στις δομές των έργων της, δομές που δεν περιορίζονται από γραμμές, σχολές, τεχνικές και τεχνοτροπίες.
Είναι μοναδικές, όπως οι ψυχές των ανθρώπων που αγγίζουν το έργο.
Σαν ένας τέτοιος άνθρωπος, θα ήθελα να μιλήσω γι΄αυτό που νιώθω, μπαίνοντας μέσα στα σχήματα των έργων της. Ακόμα και η αυτοπροσωπογραφία της, είναι αόρατη, ασχημάτιστη, χωρίς φόρμα και κανόνες, που θα έπρεπε κανονικά να έχει ένας πίνακας.
Πώς είναι τα μαλλιά της; Φωτιά περιρρέουσα. Πρόσωπο, πίσω από υγρό τζάμι.
Η ζωγράφος σε αφήνει να βάλεις ό,τι χαρακτηριστικά θέλεις. Πράσινα, καφέ, σταχτιά μάτια, γιατί δεν την ενδιαφέρει το χρώμα, αλλά η καθαρότητα της ματιάς, που είναι βαθιά μέσα μας, στα ορυχεία της ψυχής μας. Εκεί δηλαδή που η ζωγράφος καλείται να βγάλει αυτή την ματιά ως πολύτιμη πέτρα ακατέργαστη, από μέσα μας. Ένα μωβ πλαίσιο. Είναι θλίψη; Είναι αυγή; Είναι ένα δειλινό;
Αυτό που μετράει, είναι το κόκκινο της αναγέννησης. 'Ενα κόκκινο, που ταξιδεύει μαζί με το φως και περνάει μέσα από την καμάρα, που η ίδια τοποθετεί τον εαυτό της.
Ποιά είναι αυτή η καμάρα; Η δική μας ματιά. Και πίσω, άναρχες γραμμές, που αν τις δεις καλά, μοιάζουν ιστία καραβιών, που είναι έτοιμα να σε ταξιδέψουν στην μυητική της τέχνη.
Ένα ποδήλατο, γυναικείο ποδήλατο με διάφανα χρώματα, επιλέγω ως αρχή μιάς διαδρομής, για την παρουσίαση των έργων της Κατερίνας.
Ά, όχι. Εδώ δεν έχουμε μία σταθερή εικόνα. Οι ρόδες κινούνται με τέτοια ταχύτητα, που δεν βλέπεις τις ακτίνες τους. Αυτή η ταχύτητα δεν είναι μία φυσική ροπή κίνησης. Είναι ένα ρεύμα κοσμικής αθωότητας, μιά και στη σέλα αυτού του ποδηλάτου, τιμητικά κάθεται η καλαισθησία της γυναικείας φύσης, που είναι συνυφασμένη με την Γαία.
Ένα καπέλο ο ήλιος με σκιές δροσιάς και ένα μαντήλι μωβ, από τα ζουμπούλια του χειμώνα, που προϋπαντίζουν την Άνοιξη. Και ανάμεσα στο τιμόνι, ένα διάφανο φανάρι, που είναι έτοιμο να ανάψει, από την κίνηση του δυναμό της ψυχής.
Ο κόκκινος σκελετός του ποδήλατου, μιά έκρηξη επανάστασης, σε αντίθεση με το μαύρο χρώμα που έχουν τα λάστιχα, που το βάρος του σκελετού, τα αναγκάζει να σκουπίζουν το χρώμα τους, στο χλοοτάπητα της ελπίδας, για να περάσουν μαζί με το ποδήλατο, στην αιώνια, ανοιξιάτικη κίνηση του παντός. Και αν κάποιος πει ότι αυτό το ποδήλατο είναι μόνο γυναικείο, θα πρέπει να σκεφτεί γιατί τραβάει επίμονα πάνω του τις αντρικές ματιές.
Κάτω από το καπέλο, η Ελένη κάθε άντρα, όπως την περιγράφει ο Όμηρος. Όμορφη.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Αφήνει την αντρική ματιά να ζωγραφίσει την γυναίκα των ονείρων του πάνω στο ποδήλατο.
Αλλά ας αφήσουμε τις βόλτες με τα ποδήλατα της Κατερίνας και ας περάσουμε σε ένα άλλο δωμάτιο μύησης, ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους αλλά μόνο με χρώμα εκρηξιγενές, από την ηφαιστειακή παλέτα της ζωγράφου.
Ένας πίνακας - αίνιγμα. Τί δουλειά έχει το κάρβουνο, μαζί με το χρώμα;
Η απάντηση είναι μία : ερωτική παρόρμηση. Το κάρβουνο - ο ασχημάτιστος άνθρωπος, που πρέπει να βρει την φωτιά μέσα του, για να αδαμαντοποιηθεί.
Όχι, δεν μιλάμε για πολύτιμους λίθους.
Η ζωγράφος καταγράφει πολύτιμες ψυχές, που τις παρακινεί από την απραξία μιάς καρέκλας, να τιναχτούν σε ένα αέναο ζεϊμπέκικο, που τα βήματά του να ακολουθούν τα εννέα όγδοα των αντιθέσεων του κόσμου μας, όπως τα περιέγραψε ο Ηράκλειτος.
Πού είναι ο Ηράκλειτος; Μέσα μας.
Ενορχηστρωτής μιάς αναρχίας, που μέσα από τις αντιθέσεις των ήχων, μας καλεί να γίνουμε οι χορευτές Πρωτεσίλαοι της πραγματικής αθανασίας, μιάς αθανασίας που καταργεί όλο το κάρβουνο που κουβαλάμε από τον εμβρυακό σάκο των χαμένων μας αισθημάτων.
Εδώ, ο Πρωτεσίλαος είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι. Όλοι όσοι αναζητάμε τα ατέρμονα αναρχικά βήματα σε ήχο εννέα όγδοα, μέχρι με αυθάδεια να φωνάξουμε στην θνητότητα "Νενικήκαμεν".
Αλλά πώς θα νικήσουμε, αν δεν έχουμε στο μυαλό μας το ασχημάτιστο μέλλον, που δεν θα είμαστε εκεί ως σώματα, αλλά ως ιδέες και ως αγώνας.
Αυτό το μέλλον παρουσιάζει η ζωγράφος, με τις εμβρυακές μορφές στους πίνακές της.
Άλλη μία δημιουργία της ζωγράφου, θα τολμούσα να πω, μία ποίηση. Μία ποίηση εικόνων για το αγέννητο μέλλον.
Εδώ, μία εμβρυακή κεφαλή με ανασηκωμένο το κεφάλι μέσα στην κοσμική μήτρα, ατενίζει το μέλλον. Μέσα από τον βαθυγαλαζόμορφο πλακούντα σε σχήμα της Κόμης της Βερονίκης, που κουβαλάει γονιδιακά όλα τα αινιγματικά χρωματοσώματα του σύμπαντος.
Ένας περιρρέοντας ποταμός. Ακούς την βοή, ακούς την φωνή του εμβρύου, ακούς την δικιά σου αγωνία για το μέλλον. Το έμβρυο έχει ανασηκωμένο το κεφάλι, έτοιμο για την επανάσταση των υγρών, μέχρι να πάρουν φωτιά και να γίνουν το υγρό πυρ μέσα στην σπείρα της κοσμικής μας αγωνίας.
Το έμβρυο έχει ανασηκώσει το κεφάλι. Εμείς γιατί το σκύβουμε, μπροστά στην ασέβεια των μαύρων αιώνων, που εποφθαλμιούν το μέλλον μας;
Η Κατερίνα δεν είναι ζωγράφος. Είναι μία ζωγραφική ιστορία, που κρατά την επανάσταση στην παλέτα της. Χωρίς βία, χωρίς μιλιταριστικές τάσεις, χωρίς επιταγές για ένταξη σε εικαστικές σχολές. Η Κατερίνα είναι μία δαδούχος, που μας καλεί μέσα από τα μυστήρια της ζωγραφικής της, να συναντηθούμε όλοι στην γιορτή των "γεφυρισμών", πριν την είσοδό μας στην Ελευσίνια κοσμοθεωρία της ελπίδας.
Μέσα από αυτή την σελίδα, θέλω να ευχαριστήσω τον σύντροφο της ζωγράφου, τον ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλο, που χάρη σε αυτόν περπάτησα στους δρόμους αυτής της οπτικής.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ
23.7.2018
ΖΩΓΡΑΦΟΣ - ΠΟΙΗΤΡΙΑ - ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Είναι πολύ δύσκολο για έναν απλό άνθρωπο να μπει στην διαδικασία να παρουσιάσει έναν ζωγράφο.
Η Κατερίνα Καραγιάννη - Ιατροπούλου, δεν είναι μία απλή ζωγράφος. Θεωρώ ότι αφήνει μία θέση συμμετοχής μέσα στα χρώματα, στα σχήματα και στις δομές των έργων της, δομές που δεν περιορίζονται από γραμμές, σχολές, τεχνικές και τεχνοτροπίες.
Είναι μοναδικές, όπως οι ψυχές των ανθρώπων που αγγίζουν το έργο.
Σαν ένας τέτοιος άνθρωπος, θα ήθελα να μιλήσω γι΄αυτό που νιώθω, μπαίνοντας μέσα στα σχήματα των έργων της. Ακόμα και η αυτοπροσωπογραφία της, είναι αόρατη, ασχημάτιστη, χωρίς φόρμα και κανόνες, που θα έπρεπε κανονικά να έχει ένας πίνακας.
Πώς είναι τα μαλλιά της; Φωτιά περιρρέουσα. Πρόσωπο, πίσω από υγρό τζάμι.
Η ζωγράφος σε αφήνει να βάλεις ό,τι χαρακτηριστικά θέλεις. Πράσινα, καφέ, σταχτιά μάτια, γιατί δεν την ενδιαφέρει το χρώμα, αλλά η καθαρότητα της ματιάς, που είναι βαθιά μέσα μας, στα ορυχεία της ψυχής μας. Εκεί δηλαδή που η ζωγράφος καλείται να βγάλει αυτή την ματιά ως πολύτιμη πέτρα ακατέργαστη, από μέσα μας. Ένα μωβ πλαίσιο. Είναι θλίψη; Είναι αυγή; Είναι ένα δειλινό;
Αυτό που μετράει, είναι το κόκκινο της αναγέννησης. 'Ενα κόκκινο, που ταξιδεύει μαζί με το φως και περνάει μέσα από την καμάρα, που η ίδια τοποθετεί τον εαυτό της.
Ποιά είναι αυτή η καμάρα; Η δική μας ματιά. Και πίσω, άναρχες γραμμές, που αν τις δεις καλά, μοιάζουν ιστία καραβιών, που είναι έτοιμα να σε ταξιδέψουν στην μυητική της τέχνη.
Ένα ποδήλατο, γυναικείο ποδήλατο με διάφανα χρώματα, επιλέγω ως αρχή μιάς διαδρομής, για την παρουσίαση των έργων της Κατερίνας.
Ά, όχι. Εδώ δεν έχουμε μία σταθερή εικόνα. Οι ρόδες κινούνται με τέτοια ταχύτητα, που δεν βλέπεις τις ακτίνες τους. Αυτή η ταχύτητα δεν είναι μία φυσική ροπή κίνησης. Είναι ένα ρεύμα κοσμικής αθωότητας, μιά και στη σέλα αυτού του ποδηλάτου, τιμητικά κάθεται η καλαισθησία της γυναικείας φύσης, που είναι συνυφασμένη με την Γαία.
Ένα καπέλο ο ήλιος με σκιές δροσιάς και ένα μαντήλι μωβ, από τα ζουμπούλια του χειμώνα, που προϋπαντίζουν την Άνοιξη. Και ανάμεσα στο τιμόνι, ένα διάφανο φανάρι, που είναι έτοιμο να ανάψει, από την κίνηση του δυναμό της ψυχής.
Ο κόκκινος σκελετός του ποδήλατου, μιά έκρηξη επανάστασης, σε αντίθεση με το μαύρο χρώμα που έχουν τα λάστιχα, που το βάρος του σκελετού, τα αναγκάζει να σκουπίζουν το χρώμα τους, στο χλοοτάπητα της ελπίδας, για να περάσουν μαζί με το ποδήλατο, στην αιώνια, ανοιξιάτικη κίνηση του παντός. Και αν κάποιος πει ότι αυτό το ποδήλατο είναι μόνο γυναικείο, θα πρέπει να σκεφτεί γιατί τραβάει επίμονα πάνω του τις αντρικές ματιές.
Κάτω από το καπέλο, η Ελένη κάθε άντρα, όπως την περιγράφει ο Όμηρος. Όμορφη.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Αφήνει την αντρική ματιά να ζωγραφίσει την γυναίκα των ονείρων του πάνω στο ποδήλατο.
Αλλά ας αφήσουμε τις βόλτες με τα ποδήλατα της Κατερίνας και ας περάσουμε σε ένα άλλο δωμάτιο μύησης, ένα δωμάτιο χωρίς τοίχους αλλά μόνο με χρώμα εκρηξιγενές, από την ηφαιστειακή παλέτα της ζωγράφου.
Από την κίνηση, στην ηρεμία της ακινησίας μιάς καρέκλας και μιάς σχηματοποιημένης φιγούρας, που ξεπηδάει μέσα από τα αρχαϊκά πρότυπα;
Η απάντηση είναι μία : ερωτική παρόρμηση. Το κάρβουνο - ο ασχημάτιστος άνθρωπος, που πρέπει να βρει την φωτιά μέσα του, για να αδαμαντοποιηθεί.
Όχι, δεν μιλάμε για πολύτιμους λίθους.
Η ζωγράφος καταγράφει πολύτιμες ψυχές, που τις παρακινεί από την απραξία μιάς καρέκλας, να τιναχτούν σε ένα αέναο ζεϊμπέκικο, που τα βήματά του να ακολουθούν τα εννέα όγδοα των αντιθέσεων του κόσμου μας, όπως τα περιέγραψε ο Ηράκλειτος.
Πού είναι ο Ηράκλειτος; Μέσα μας.
Ενορχηστρωτής μιάς αναρχίας, που μέσα από τις αντιθέσεις των ήχων, μας καλεί να γίνουμε οι χορευτές Πρωτεσίλαοι της πραγματικής αθανασίας, μιάς αθανασίας που καταργεί όλο το κάρβουνο που κουβαλάμε από τον εμβρυακό σάκο των χαμένων μας αισθημάτων.
Εδώ, ο Πρωτεσίλαος είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι. Όλοι όσοι αναζητάμε τα ατέρμονα αναρχικά βήματα σε ήχο εννέα όγδοα, μέχρι με αυθάδεια να φωνάξουμε στην θνητότητα "Νενικήκαμεν".
Αλλά πώς θα νικήσουμε, αν δεν έχουμε στο μυαλό μας το ασχημάτιστο μέλλον, που δεν θα είμαστε εκεί ως σώματα, αλλά ως ιδέες και ως αγώνας.
Αυτό το μέλλον παρουσιάζει η ζωγράφος, με τις εμβρυακές μορφές στους πίνακές της.
Άλλη μία δημιουργία της ζωγράφου, θα τολμούσα να πω, μία ποίηση. Μία ποίηση εικόνων για το αγέννητο μέλλον.
Εδώ, μία εμβρυακή κεφαλή με ανασηκωμένο το κεφάλι μέσα στην κοσμική μήτρα, ατενίζει το μέλλον. Μέσα από τον βαθυγαλαζόμορφο πλακούντα σε σχήμα της Κόμης της Βερονίκης, που κουβαλάει γονιδιακά όλα τα αινιγματικά χρωματοσώματα του σύμπαντος.
Ένας περιρρέοντας ποταμός. Ακούς την βοή, ακούς την φωνή του εμβρύου, ακούς την δικιά σου αγωνία για το μέλλον. Το έμβρυο έχει ανασηκωμένο το κεφάλι, έτοιμο για την επανάσταση των υγρών, μέχρι να πάρουν φωτιά και να γίνουν το υγρό πυρ μέσα στην σπείρα της κοσμικής μας αγωνίας.
Το έμβρυο έχει ανασηκώσει το κεφάλι. Εμείς γιατί το σκύβουμε, μπροστά στην ασέβεια των μαύρων αιώνων, που εποφθαλμιούν το μέλλον μας;
Η Κατερίνα δεν είναι ζωγράφος. Είναι μία ζωγραφική ιστορία, που κρατά την επανάσταση στην παλέτα της. Χωρίς βία, χωρίς μιλιταριστικές τάσεις, χωρίς επιταγές για ένταξη σε εικαστικές σχολές. Η Κατερίνα είναι μία δαδούχος, που μας καλεί μέσα από τα μυστήρια της ζωγραφικής της, να συναντηθούμε όλοι στην γιορτή των "γεφυρισμών", πριν την είσοδό μας στην Ελευσίνια κοσμοθεωρία της ελπίδας.
Μέσα από αυτή την σελίδα, θέλω να ευχαριστήσω τον σύντροφο της ζωγράφου, τον ποιητή Δημήτρη Ιατρόπουλο, που χάρη σε αυτόν περπάτησα στους δρόμους αυτής της οπτικής.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ
23.7.2018
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου