ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

Αναστασία Βούλγαρη : "Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εποχή μας θυμίζει την μυθολογική Τιτανομαχία" Η Αναστασία Βούλγαρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη γαλλική γλώσσα στη Γαλλία στο   Centre Linguistique Appliquée ,   Besançon. Φοίτησε στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο στο τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού. Σπούδασε fashion design και Συστήματα Διαχείρισης Ποιότητας.   Δραστηριοποιήθηκε επί σειρά ετών στις επιχειρήσεις στην Ελλάδα ως επιχειρηματίας, στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας και της ένδυσης και στο εξωτερικό ως σύμβουλος ποιότητας, στα συστήματα του ISO 9000. Είναι συνεργάτης της TÜV AUSTRIA HELLAS. Τον Μάρτιο του 2011 παρουσίασε στο Θέατρο ΣΥΝ-ΚΑΤΙ το μονόπρακτο με τίτλο   Κάποιος να με φωνάξει  , με μουσική επένδυση από τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη. Το Μάιο τού ίδιου έτους, το έργο παρουσιάστηκε στο Βουκουρέστι και σε άλλες πόλεις της Ρουμανίας, σε μετάφραση της Έλενας Λάζαρ. Το 2013 εκδόθηκε το βιβλίο της   Θα σε λιώσω!  από τις εκδό

Αναστασία Βούλγαρη: "Συνέβη έναν Δεκέμβρη"  ΣΥΝΕΒΗ ΕΝΑΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ Συνέβη έναν Δεκέμβρη μόλις σχόλασε η γιορτή σαν διώξαμε τους Σιδερένιους από την ιερή γη. Ήταν όμορφη η γιορτή μας. Αγόρια και κορίτσια με πολύχρωμα χαμόγελα και χέρια που μύριζαν μπαρούτι τραγουδούσαν τον ύμνο της λευτεριάς. Οι γερόντισσες έκρυβαν ντροπαλά κάτω απ’ τη μαύρη μπόλια ένα  κοριτσίστικο γέλιο. Οι μανάδες βρέχανε με τα μάτια τους  το μπαλωμένο πουκάμισο             τού σκοτωμένου γιού ή το μαντήλι της νεκρής κόρης  με το μονόγραμμα του έρωτα, σφίγγοντας στην παλάμη, μέχρι ν’ ασπρίσουν  τα δάχτυλα, τη σφαίρα απ’ το πεδίο της εκτέλεσης.  Τα παιδιά τρέχανε ξυπόλητα στους μαχαλάδες, ονειρεύονταν μια βουτυρωμένη φέτα ψωμί, μια χορτάτη ξυλόσομπα, κι ένα καλοκαίρι πλάι στη θάλασσα. Τα μικρότερα παρίσταναν τους ιππότες, κυνηγούσαν αόρατους δράκους με πελώρια ξύλινα σπαθιά και λευτέρωναν την όμορφη κόρη που την ονόμαζαν Ελλάδα.  Στις πλατείες των κ

SHARES Κοιτάχτε αυτό που βλέπω εγώ, την άγρια αποσύνθεση που άφησε στο λαρύγγι της πατρίδας μου σαν περιδέραιο από κεντριά, η βροχή του χρυσού! Ας σε συντροφεύει διαβάτη, τούτη η ασάλευτη ματιά που τρυπάει, δεμένη στου Βαλπαραΐσο τον ουρανό. (Πάμπλο Νερούδα, Κάντο Χενεράλ) Ήταν 23 Σεπτέμβρη του 1973 όταν ο Χιλιανός ποιητής και νομπελίστας, Πάμπλο Νερούδα, άφηνε την τελευταία του πνοή στην κλινική «Σάντα Μαρία» του Σαντιάγο στη Χιλή. Η ζωή του υπήρξε ένας συνεχής αγώνας, μια πορεία που βρήκε την έκφρασή της στην εμπνευσμένη δύναμη της γλώσσας, στον αστείρευτο λυρισμό, στην επαναστατική άρθρωση, στην πολιτική αντίσταση. Οι μορφικοί του μηχανισμοί «περπάτησαν» στα μονοπάτια του σουρεαλισμού αλλά και της πολιτικής καταγγελίας και στρατεύτηκαν μόνο για να τεθούν στην υπηρεσία των βασανισμένων και κατατρεγμένων. Ο Πάμπλο Νερούδα σε ηλικία 22 ετών (1926) Οι αναρχικές ιδέες που τον συνόδεψαν στην εφηβεία, θα διαγράψουν μια μεγάλη στροφή, όταν θα «ενη