ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

                                                 «…Η παλη των ταξεων σημαινει οσο διαρκει -και θα διαρκεσει οσο κι αυτη η κοινωνια- οτι καθε πραξη του ενος απο τους αντιπαλους συνεπαγεται αμεσα ή στην πορεια μια (αντιδραση) του αλλου… Αλλα καθεμια απο αυτες τις πραξεις μεταβαλλει τοσο εκεινον που την επιχειρει οσο και εκεινον εναντιον του οποιου κατευθυνεται. Καθεμια απο τις εχθρικες ταξεις μεταβαλλεται απο τη δραση της αλλης. Αυτες οι πραξεις συνεπαγονται βαθιες μεταβολες στο κοινωνικο περιβαλλον, στο αντικειμενικο εδαφος πανω στο οποιο εκτυλισσεται η παλη. Στις ακροτατες στιγμες τους περιεχουν μια ιστορικη δημιουργια, την ανακαλυψη μορφων οργανωσης, παλης ή ζωης οι οποιες καθολου δεν περιεχονταν στην προηγουμενη κατασταση, ουτε ηταν προκαθορισμενες απο αυτην… Ετσι, στο πεδιο της παραγωγης, η εισαγωγη σε μεγαλη κλιμακα μηχανων απο τον καπιταλισμο, [αρχες 19ου αι.] εξεληφθη σωστα απο τους εργατες ως μια αμεση επιθεση, στην οποια αντεδρασαν σπαζοντας τις μηχανες.

Μέσα στην μεγάλη κρίση των αξιών που βιώνουμε, ο λόγος της κ. ΝΙΚΟΛΙΤΣΑΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ- ΛΙΑΝΤΙΝΗ αποτελεί άροτρο ως ορόσημο για τη νέα σπορά. Με πραγματική αγάπη για τον Άνθρωπο, διδάσκει τους δρόμους που οι κοινωνίες θα βρουν τον πραγματικό τους εαυτό. Δύσκολο έργο αλλά μοναδικό. Είναι ευκαιρία για όσους αναζητούν αλήθειες, να παρευρεθούν στην ομιλία της κ. Λιαντίνη. Νικολίτσα Γεωργοπούλου-Λιαντίνη (Καλαμάτα,30. 11. 1943-) είναι καθηγήτρια της Εισαγωγής στη Φιλοσοφία και Ιστ ορίας της Φιλοσοφίας στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε τακτική Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Μονάχου από το 1996 μέχρι το 1998. Είναι επισκέπτρια καθηγήτρια των Πανεπιστημίων του Μονάχου και της Βαμβέργης. Είναι σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη. Πτυχιούχος της Θεολογικής και της Φιλοσοφικής Σχολής, Τμήμα Φιλοσοφίας, του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστημίο του Κιέλου της Γερμανίας. Έκανε επίσης σπουδές Συστηματικής Φιλοσοφίας, Κοι

ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΜΠΛΕΤΑ Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί και πρέπει να εξασφαλίσει τα μέγιστα δυνατά οφέλη στη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους μας, διατηρώντας απαράβατα τις κόκκινες γραμμές που έχει θέσει.  Η Ε.Ε. διαθέτει έναν ξεπερασμένο κώδικα επικοινωνίας και συμπεριφοράς τον οποίο προσπαθεί να επιβάλλει στα κράτη-μέλη, σε έναν αγώνα εδραίωσης μιας αμφισβητούμενης εξουσίας που ακουμπάει στην λεηλάτηση των εισοδημάτων των φτωχότερων τάξεων. Σύμμαχοί τους σε αυτήν την προσπάθεια, αποτελούν οι πολιτικές και οικονομικές τάξεις που τρέφονται από την ανακατανομή των εισοδημάτων των πολλών. ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ Ή ΡΗΞΗ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΛΑΟΥ; Και αυτό δεν αποτελεί δυστυχώς ζήτημα συμβολισμών, αλλά μιας σαθρής ουσίας,     πάνω στην οποία οικοδομήθηκε όλο το Ευρωπαικό εγχείρημα. Εκεί σκοντάφτουν και οι διαπραγματεύσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης με την ΕΕ. Οι διαπραγματεύσεις δεν θα έπρεπε να αποτελούν ένα παιχνίδι διπλωματίας, αν

  Φροντισμός                                                                    Ο φορντισμός είναι ένα καθεστώς συσσώρευσης που έχει ως χαρακτηριστικά την καθετοποιημένη μαζική παραγωγή , την σταθερότητα στα κέρδη της επιχείρησης, την συνεχή λειτουργία των εργοστασίων με πλήρη παραγωγή και πλήρη απασχόληση . Στο επίπεδο της παραγωγής, δημιουργήθηκαν μεγάλα εργοστάσια με γραμμές παραγωγής στις οποίες δούλευε ένας μεγάλος αριθμός ανειδίκευτων εργατών, πρότυπες και αυτοματοποιημένες διαδικασίες σύμφωνα με τις αρχές του τεηλορισμού , και μαζική παραγωγή τυποποιημένων προϊόντων. Αναγκαστική ήταν και η συγκεντρωμένη παραγωγή με την χωρική συγκέντρωση των επιμέρους διαδικασιών της επιχείρησης σε μια γεωγραφική περιφέρεια ή πόλη, η οποία παρέχει ή συγκεντρώνει εντός της το ανθρώπινο δυναμικό , και όλη τη διαχειριστική και παραγωγική δραστηριότητα. Ακόμη και στις περιπτώσεις που ορισμένες επιχειρήσεις χωροθετούσαν ορισμένα εργοστάσια χωριστά, επρόκειτο για κλωνοποίηση του ίδ

  «Μπορούμε να αποκλείσουμε ότι οι άμεσες οικονομικές κρίσεις από μόνες τους παράγουν κομβικά ιστορικά γεγονότα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να δημιουργήσουν ένα πιο ευνοϊκό περιβάλλον για τη διάδοση ορισμένων τρόπων σκέψης και συγκεκριμένων τρόπων να θέτουμε και να λύνουμε τα ερωτήματα που συνδέονται με το σύνολο της επακόλουθης ανάπτυξης της εθνικής ζωής.»[1] Αντόνιο Γκράμσι 1891-1937 Φιλόσοφος-πολιτικός επιστήμονας. Οι περισσότεροι έγκυροι μελετητές κατανοούν ότι δεν αντιμετωπίζουμε ούτε μια κυκλική κρίση χαρακτηριστική της καπιταλιστικής ιστορίας ούτε μια κρίση ρύθμισης του καπιταλισμού. Αντίθετα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση που σχετίζεται με το καθεστώς της καπιταλιστικής συσσώρευσης και το πολιτικό και διεθνές σύστημα που τη συνοδεύει, με άλλα λόγια μια συστημική κρίση.            Ακόμα και για τις κυρίαρχες ελίτ η κατάσταση εξακολουθεί να είναι επισφαλής.