ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

Αμπελάς Γαύδου Αύγουστος 2002. Μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, μεσημέρι αν θυμάμαι καλά, τριγυρίζω φωτογραφίζοντας τον μικρό οικισμό των πέντε ανθρώπων. Το βλέμμα μου πέφτει σε ένα μισό ερειπωμένο σπίτι. Δείχνει κάποτε να ήταν διώροφο. Είναι φανερό πώς κατοικείται τώρα μόνο ο κάτω χώρος που βλέπει στην αυλή. Ένας υπερήλικας Κρητικός με τα στιβάνια του και το κεφαλομάντηλο με κοιτάει. Το καλωσόρισμα ήρθε αμέσως μαζί με την τσικουδιά από τα χέρια της γυναίκας του. Με τρώει η περιέργεια για το γκρεμισμένο σπίτι. Δεν διστάζω να ρωτήσω τι ακριβώς έχει συμβεί. Ο γέροντας χαμογελάει και αρχίζει να διηγείται: . "Ήτανε τότες που οι Γερμανοί θέλανε να πατήσουν την Κρήτη. Βομβάρδισαν και το νησί μας τη Γαύδο. Μία βόμβα έσκασε σχεδόν δίπλα στο σπίτι και γκρέμισε την οροφή του πάνω ορόφου. " Μου έκανε εντύπωση αυτό, αντί να πέσει όλο το σπίτι έπεσε μόνο η οροφή, την οποία δεν τη φτιάχνω για να μην ξεχάσω εγώ και όσοι βλέπουν το σπίτι τι έκαναν οι Γερμανοί ...

Ήτανε τότε που αποφασίσαμε Να συνοδοιπορίσουμε τον δρόμο των Υάδων Δεν είχε φως η νύχτα, μόνο... μόνο το άρωμα από το νυχτολούλουδο χάραζε μοίρες στην πυξίδα της ψυχής μας Οι τσέπες μας γεμάτες από σύννεφα που έπαιζαν το ρόλο του πασατέμπου σε θερινό σινεμά χωρίς διάλειμμα Είμασταν μέρος μιας αστρικής ταινίας χωρίς σκηνοθέτη, χωρίς ηθοποιούς και θέλαμε να πιστεύουμε και χωρίς τέλος Μα... ποιός τα βάζει με τις βουλές του σύμπαντος; Εδώ και οι Θεοί θνητοί  γίνονται. Βιοπαλαιστές στα αλωνάρια των άστρων που μετράνε τα χρόνια τους με τις θημωνιές της Σελήνης καθώς ο Ταύρος περιδιαβαίνει το φως της χωρίς φορτίο στην πλάτη. Ξεκουράσου τώρα πάνω στο δάκρυ του χειμώνα Οι πυξίδες δεν κάνουν λάθη, παρά μονάχα οι άνθρωποι Οι αποφάσεις συνοδοιπορούν με συγγνώμες χωρίς σύννεφα στις τσέπες τους Μα που ξέρεις... αύριο, μιά συγγνώμη μπορεί να είναι ο καλύτερος σύντροφος για το επόμενο ταξίδι... Σωτήρης Μπότας

Αλφαράντ, μοναχικέ οδοιπόρε του Όφεως, ποιά λύτρωση ζητάνε τα έτη σου στο μακρινό τους ταξίδι; Σε αναζητώ; Ή με αναζητάς; Νίπτω και εγώ τας χείρας μου στην Ύδρα του σύμπαντος. Το φάντασμα του Δία, ορατό κάτω από ειδικές συνθήκες. Ερωτεύομαι και πεθαίνω… Θα σε δω, θα σε βρω, μικρή η γειτονιά του σύμπαντος Και οι μάντρες του χρόνου γεμάτες από δικά μου συνθήματα Εγώ ο Απόλλων, εγώ και ο Πύθωνας Εγώ ένα φθαρτό σύμβολο μπλεγμένο στις μαθηματικές νότες του Ορφέα Αρφαράντ γελάς τυλιγμένος στον πορτοκαλί σου χιτώνα Μα γνώριζέ το, έχουμε ένα κοινό: είμαστε και οι δύο κατασκευασμένοι με ημερομηνία λήξεως Χα… το πίστεψες; Δεν είναι έτσι ! Εγώ σε ανακάλυψα, εγώ σε συμβόλισα, εγώ σε εξιστόρησα. Αρφαράντ, το φως μου, αν και δεν είναι ορατό για τα μάτια σου, είναι μεγαλύτερο απ΄τα δικά σου 175 έτη φωτός. Μια στιγμή στο χωροχρόνο. Εγώ έχω σκέψη και οριοθετώ αυτό που θέλω να έχω δίπλα μου και να συνυπάρχω. Εγώ συνδιαλέγομαι και διαλέγω. Αρφαράντ, εσύ θα παραμείνε...

. O Hρακλής είχε αποφασίσει να ανεβάσει τον Πέμπτο στο στερέωμα. Η Μεγάλη Άρκτος δε θα έμενε μόνη της. Ντενέμπολα η Ύδρα δε θα σε σβύσει. Καλοκαίρι. Κανείς δεν είδε τα βήματα πάνω στην παραλία. Ο Μικρός Λέων αγνάντευε τον Ισημερινό. Αλγκέϊμπα ακόμα δεν έχεις γράψει το τελευταίο γράμμα. Ω, στο μεγαλείο της νύχτας! Οι αθάνατοι συγχωρούν τις αμαρτίες τους περιγελώντας τους θνητούς γιατί τους χάρισαν το μίσος και το φόβο. Η Μέδουσα φοβάται τη χρυσή βροχή μα δεν κατόρθωσε να πετρώσει το χρόνο. Κάτω απ' τα πόδια της το κυκλάμινο ετοιμάζεται να σχίσει το βράχο. Ο Παρθενώνας ατενίζει τη Χελώνα ακίνητη στο χρόνο πόσο εύκολα την κυκλώνουν τα καράβια. Στην απέναντι παραλία θα σου δείξω το ρέμα που οδηγεί στη μυστική σπηλιά. Ο οψιανός κοφτερός ακόμα σχίζει σιωπηλά το παραπέτασμα της Ιστορίας. Αύριο θα φορέσω τα λευκά και μια χειροπέδα στο χέρι για να σύρω την ελευθερία μου σ' ένα φανταστικό γυάλινο κόσμο που κρατάω στα χέρια μου. Ζειν κατά πάθος χωρίς χρέος χωρίς πορεία...

                                                                                               Κείμενα για τους «Διαλόγους στο Λυκόφως» του Μίκη Θεοδωράκη- (γ) Ο ΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Αν ο πυρήνας της σκέψης του Μίκη Θεοδωράκη βρίσκεται στη θεωρία του για τον «νόμο της συμπαντικής αρμονίας », το τρίπτυχο «Ομιλία στους Δελφούς/Η αγριότητα του πολιτισμού 1 »- «Αντιμανιφέστο» 2 - «Συμπαντική Αρμονία» 3 , συνθέτει το μανιφέστο του νέου αγώνα. Ο Μίκης Θεοδωράκης ξεκινά από το πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης (Ομιλία στους Δελφούς) , συνεχίζει με το ζητούμενο του ελεύθερου χρόνου και του πολιτισμού (Αντιμανιφέστο) και καταλήγει στην πλήρη ολοκλήρωση του ανθρώπου με την ταύτισή του με τη συμπαντική αρμονία. Ο ζητούμενος άνθρωπος...