ΕΚΑΤΟΝ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ ...

Αλφαράντ, μοναχικέ οδοιπόρε του Όφεως, ποιά λύτρωση ζητάνε τα έτη σου στο μακρινό τους ταξίδι;

Σε αναζητώ; Ή με αναζητάς;

Νίπτω και εγώ τας χείρας μου στην Ύδρα του σύμπαντος.

Το φάντασμα του Δία, ορατό κάτω από ειδικές συνθήκες.

Ερωτεύομαι και πεθαίνω…

Θα σε δω, θα σε βρω, μικρή η γειτονιά του σύμπαντος

Και οι μάντρες του χρόνου

γεμάτες από δικά μου συνθήματα

Εγώ ο Απόλλων, εγώ και ο Πύθωνας

Εγώ ένα φθαρτό σύμβολο μπλεγμένο στις μαθηματικές νότες του Ορφέα

Αρφαράντ γελάς τυλιγμένος στον πορτοκαλί σου χιτώνα

Μα γνώριζέ το, έχουμε ένα κοινό: είμαστε και οι δύο κατασκευασμένοι με ημερομηνία λήξεως

Χα… το πίστεψες; Δεν είναι έτσι !

Εγώ σε ανακάλυψα, εγώ σε συμβόλισα, εγώ σε εξιστόρησα.

Αρφαράντ, το φως μου, αν και δεν είναι ορατό για τα μάτια σου, είναι μεγαλύτερο απ΄τα δικά σου 175 έτη φωτός. Μια στιγμή στο χωροχρόνο.

Εγώ έχω σκέψη και οριοθετώ αυτό που θέλω να έχω δίπλα μου και να συνυπάρχω. Εγώ συνδιαλέγομαι και διαλέγω.

Αρφαράντ, εσύ θα παραμείνεις ο μοναχικός του Όφεως γιατί έτσι σου ετάχθη...

Σωτήρης Μπότας