ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

Δη­μο­σθέ­νη Δα­νι­η­λί­δη     Ἀ­φε­τη­ρί­α καὶ ἄ­με­σο κέν­τρο γιὰ τὴ δρά­ση τοῦ Νε­ο­ελ­λη­νι­σμοῦ, ἀ­λη­θι­νὴ αὐ­τοῦ κυ­ψέ­λη, ἦ­σαν οἱ Κοι­νό­τη­τες. Κα­μμιὰ ἔ­ρευ­να ἱ­στο­ρι­κο­κρι­τι­κὴ δὲν ἔ­χει ὡς τώ­ρα κα­θο­ρί­σει θε­τι­κὰ τὴν προ­έ­λευ­σή τους. Εἶ­ναι μί­α δι­α­πί­στω­ση ἱ­στο­ρι­κή, πὼς στὴν Ἑλ­λη­νι­κὴ Με­σό­γει­ο, τοὐ­λά­χι­στον ἀ­πὸ τὴ Βυ­ζαν­τι­νὴ πε­ρί­ο­δο καὶ δῶθε, δὲν ἐ­ξέ­λει­πε πο­τὲς ὁ­λό­τε­λα ὁ θε­σμὸς τῆς κοι­νο­τι­κῆς αὐ­το­νο­μί­ας. Πα­ράλ­λη­λα πρὸς τὴν προ­ϊ­οῦσα ἐ­νί­σχυ­ση τῶν φυ­γο­κέν­τρων τά­σε­ων, ποὺ χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τοὺς τε­λευ­ταί­ους αἰ­ῶ­νες τῆς Ρω­μα­ϊ­κῆς αὐ­το­κρα­το­ρί­ας, βά­δι­ζε καὶ ἡ ἀ­νά­πτυ­ξη τῶν κοι­νο­τή­των, ἀ­κό­μα καὶ ὅ­ταν ἄρ­χι­σαν νὰ πα­ρακ­μά­ζουν οἱ πό­λεις καὶ ἡ ἀ­στι­κὴ οἰ­κο­νο­μί­α. Ἡ ἐ­ξέ­λι­ξη αὐ­τὴ δὲν ἐ­στα­μά­τη­σε οὔ­τε ἐ­πὶ τῶν Βυ­ζαν­τι­νῶν. Πα­ρὰ τὸ συγ­κεν­τρω­τι­κό της πνεῦ­μα, ἡ βυ­ζαν­τι­νὴ γρα­φει­ο­κρα­τί­α δὲν μπό­ρε­σε νὰ συγ­κρα­τή­σει μέ­σα στὸ πλαί­σιο τῆς κα­λο­ορ­γα­νω­μέ­νης

Βριτόμαρτις* Η ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ «Η ΒΡΙΤΟΜΑΡΤΙΣ» διοργάνωσε ομιλία για την 25η Μαρτίου με ομιλητή τον καθηγητή ΗΛΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ                             «Το 1821 δεν δικαιώθηκε. Ανάγκη για ένα νέο Ξεκίνημα » ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ ήταν το θέμα της ομιλίας του καθηγητή Ηλία Φιλιππίδη, αντιπροέδρου του Κρητικού Λαϊκού Πανεπιστημίου, την οποία διοργάνωσε στην αίθουσα της Παγκρητίου Ενώσεως η Ένωση Γυναικών Δυτικής Κρήτης «Η Βριτόμαρτις» . Μετά την προσφώνηση της πρόεδρου της Ενώσεως, κας Κατερίνας Ψαράκη –Αναστασιάδου, ο ομιλητής με την γνωστή ευρυγνωσία και την αναλυτική ικανότητα που τον διακρίνει, συνέδεσε το παρόν με το παρελθόν και ανεζήτησε τις αιτίες της σημερινής μας καταρρεύσεως στο γεγονός, ότι κτίσαμε το πολιτικό μας σύστημα και την οικονομική μας ανάπτυξη πάνω στην άμμο , χωρίς ένα διαχρονικό αρχιτεκτονικό σχέδιο, με μία συνέχεια προγραμματισμού και αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτω

Γράφει η Σούλα Αντωνίου* “Τι σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκε κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή…” Οδυσσέας Ελύτης (Δημόσια και ιδιωτικά) Ήταν ένα πρωινό Σαββάτου, όταν πήρα από το χέρι τον εγγονό μου να πάμε να ψωνίσουμε σε μια κλειστή δημοτική αγορά, η οποία έβριθε προϊόντων. Στους πάγκους τους οι μαγαζάτορες είχαν τοποθετήσει με τάξη την πραμάτεια τους. Έβρισκες εκεί όποιο είδος διατροφής επιθυμούσε η ψυχή σου. Η εικόνα αυτή της αγορά, που –ομολογώ- είχα να την επισκεφθώ πολλά χρόνια, μου αναρρίπισε παιδικές μνήμες, όταν ο μακαρίτης ο πατέρας μου έβαζε στο τελευταίο χώρισμα της δικηγορικής του τσάντας τρία δίχτυα- τσάντες  ( τότε δεν υπήρχαν πλαστικές σακούλες) και με έπαιρνε μαζί του για να τον βοηθήσω, γεμίζοντας τες με καλούδια.  Από μια διάθεση νοσταλγίας, που μας κατατρύχει για την παιδική μας ηλικία, ήθελα να αναβιώσω αυτές τις μνήμες και ταυτόχρονα να δείξω στον μικρό μου εγγονό ότι υπάρχει και μια