ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

2010-2015 ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ Καλοκαίρι 2015. Η ελληνική οικονομία πνιγμένη στην παραλία του Καστελόριζου. Καμία ανάσα, καμία ένδειξη ζωής, ακαμψία, μελάνωμα και οσμή. Και οι κυβερνώντες με ομοφωνία Βουλής πλην ελαχίστων, χαίρονται γιατί κατάφεραν να πάρουν δάνειο αξίας μιάς κάσας με τέσσερα χερούλια που θα την σηκώσει ο λαός θέλει δε θέλει. Και το ΟΧΙ;      Ποιός λογαριάζει τον λαό… Φτιάξαμε Σύνταγμα, δημιουργήσαμε μια ‘’σκηνή ελευθερίας’’ που δημοκρατικά καλείται ο λαός να μας παρακολουθεί, χωρίς να επεμβαίνει στο έργο μας. Στήσαμε κομματικά μετερίζια, κατασκευάσαμε συνδικαλιστικά όργανα ελέγχου, σχεδιάσαμε και δημιουργήσαμε συνεταιρισμούς   με κομματικό ομφάλιο λώρο, δημιουργήσαμε φίλους εξαρτημένους από την πολιτική μας και τους ανακατέψαμε στη πολιτειακή βάση, δημιουργήσαμε θέσεις εργασίας χωρίς παραγωγικό βατήρα στα μέτρα ενός Τεϊλοριστικού φιλοσοφικού συστήματος ελέγχου συνειδήσεων μα πάνω απ’ όλα δημιουργήσαμε σκηνικά ψευδαίσθησης. Χρώματα στην παλέτα

Η πορεία της Ελλάδας προς το κρεματόριο.και η αντίσταση των πολιτών. Από το 2010 η Ελλάδα εισέρχεται στην πιο κρίσιμη καμπή εξάρτησης από ξένα οικονομικά κέντρα. Κάποιοι επιχειρούν την ολική υποδούλωση.  Απουσία Εφιάλτη και Κερκόπορτας, η πολιτειακή άλωση γίνεται εντός της Βουλής των Ελλήνων.  Το άρθρο 28 του Συντάγματος παραφρασμένο , η εξουσία του πολίτη όπως την ορίζει το Σύνταγμα ανύπαρκτη κ αι η βάση της ελληνικής κοινωνίας κατακερματισμένη σε κινήματα και κινήσεις  χωρίς συνοχή, με σημαίες ιδεολογημάτων, που αυτό ευνοεί τους κυβερνητικούς στην ολοκλήρωση του έργου της υποτέλειας. Τα δύο μεγάλα στρατόπεδα των μνημονιακών και των αντι-μνημονιακών, περνάνε μέσα από τις Συμπληγάδες της πενταετίας, με ορατή την εξαθλίωση και την οικονομική δυσπραγία να στέλνει χιλιάδες συμπολίτες στα μπαλκόνια του θανάτο υ . 2015. Το σκηνικό φαίνεται ότι αλλάζει.  Μία  '' Αριστερ ή '' κυβέρνηση στο πρόσωπο του Σύριζα με στήριξη από την παράταξη της ''

ΤΟΥ ΟΘΩΝΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ Πρός άρση παρεξηγήσεων, πρέπει να πώ εξ αρχής πως προσωπικά, δεν είμαι δογματικά τοποθετημένος, ούτε στην έξοδο, ούτε στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, δηλαδή στο Ευρώ. Ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Πιστεύω πως η συμμετοχή της Ελλάδας σε ευρύτερους συνασπισμούς πρέπει να επιδιώκεται όταν αυτή η συμμετοχή, προσφέρει σημαντικά ωφέλη, το αντίκρυσμα στα οποία, δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο του οφέλους που προσφέρουν. Αυτές τις μέρες, η έκφραση αυτή (“πάση θυσία”) κυριαρχεί στην υποστήριξη της θέσης που θέλει το Ευρώ να είναι το νόμισμα της Ελλάδας και η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) να είναι ο πολιτικός συνασπισμός στον οποίο η Ελλάδα πρέπει να ανήκει.      Μάλιστα, στη ρητορική που αναπτύσσεται, η υπαγωγή ή μή στο Ευρώ, ταυτίζεται και με την παραμονή ή όχι, στην ΕΕ, κάτι που δεν είναι έτσι. “Στην Ευρωζώνη πάση θυσία”, απαιτεί το Ποταμίσιο τέλμα και ο καναλίσιος οχετός. “Δηλαδή ρε παλληκάρι/κοπελιά μου, τί εννοείς” (θέλω να ρωτήσω τον καθ' ένα

ΟΧΙ Μέσα στις ώρες της οικονομικής κρίσης των τελευταίων χρόνων, αναπολούμε πολλές φορές την χαμένη εθνική μας ανεξαρτησία και την οικονομική ευμάρεια που κατά καιρούς χάϊδευε τη χώρα αλλά και το ατομικό μας πορτοφόλι. Είναι όμως έτσι; Ή όλα αυτά είναι ένα όνειρο που ξεπηδά μέσα από τη μέθη από το κομματικό αφιόνι, που διακόσια χρόνια μας ποτίζουν αυτοί που έχουν τα ηνία της χώρας; Βασιλευόμενες δημοκρατίες, ολοκληρωτικά καθεστώτα, Συντάγματα και εκλογές για τον λαό, χωρίς ποτέ ο λαός να συμμετέχει. Και κάπου πάνω απ’ τα κεφάλια μας ένα γκρίζο σύννεφο που η «δημοκρατική ολιγαρχία» το ονόμασε εθνικό νόμισμα. Αποθανόντος του φοίνικος, εγεννήθη η δραχμή και είχαμε όνειρα γι’ αυτή την κόρη. Μα Βαυαροί από τα χρόνια του Όθωνα το 1833 την έπεισαν να κάνει σχέση και να είναι εξαρτημένη από το γαλλικό φράγκο. Η σχέση δεν πήγε καλά και ο δεσμός χάλασε και όπως αρμόζει σε κάθε νέα γυναίκα, με συμβουλές και επιταγές της κρατικογένειάς της, συνδέθηκε με την αγγλική λύρα. Μα όλ

Ιούλιος. Μία Κυριακή διαφορετική από τις άλλες. 5 του μήνα και ψάχνει ο σύντροφος τον σύντροφο να μετρήσουν τις δυνάμεις τους στο σήκωμα του ήλιου. Εδώ δεν είναι ένα απλό δημοψήφισμα αν και το ψηφοδέλτιο γράφει : ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ. Δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου 2015 και το ερώτημα αρχίζει. "Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους". Δεξιά του ψηφοδελτίου το δίλημμα :  ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΟΧΙ και ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ ΝΑΙ                                                       Και κάνατε το μεγάλο λάθος. Αυτό το όπλο δεν σας ανήκει, γιατί το ΟΧΙ το ψήφισε η περηφάνεια ενός λαού, που δεν μπαίνει σε οικονομικές αναλύσεις και στατιστικούς πίνακες για τα κοστολογημένα μέτρα που προτείνατε στους δανειστές. Ο ιστορικός συμβιβασμός

 Του καθηγητή κοινωνιολογίας Ηλία Φιλιππίδη 1. Τα δεδομένα του ελλαδικού προβλήματος Το δημοψήφισμα είναι θεσμός της αμέσου δημοκρατίας και απαιτεί από τον λαό ένα επίπεδο πολιτικής ωριμάνσεως . Επειδή οι περισσότεροι Έλληνες, γνωστικά τουλάχιστον, έχουμε συνειδητοποίηση τις παθογένειες μας, καλό θα είναι, παραμονές μιας σημαντικής ψηφοφορίας, να ανακαλέσουμε στην μνήμη μας τις βασικότερες από αυτές, όπως: α. ότι πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι πολίτες και όχι δεδομένοι ψηφοφόροι και χειραγωγούμενοι οπαδοί του οποίου κόμματος. Δυστυχώς ο κομματισμός μας ήταν αυτός, που δημιούργησε τον Γαργαντούα της μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας β. ότι πρέπει όχι μόνο να σκεπτόμαστε το μέλλον και να το προγραμματίζουμε αλλά και να του δίνουμε την προτεραιότητα έναντι του παρόντος. Δυστυχώς ο παροντισμός μας ήταν μία βασική αιτία, για να καταντήσει σήμερα η ένδοξη πατρίδα μας σε αποικία χρέους. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία του