ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ
Της Σοφίας Λουκα.
Ο μεγαλύτερος ποιητής όλων των αιώνων. Ο μεγαλύτερος Νομπελίστας χωρίς Νόμπελ. Μέσα σε 153 ποιήματα κάνει όλη την φιλοσοφία ποίηση και προσκαλεί στην πρακτική που ορίζουν οι δρόμοι της φιλοσοφίας. Ποιός ασχολείται με την ύλη, όταν έχεις δημιουργήσει σύμπαν ιδεών. Αυτοί είναι οι Έλληνες για τον Καβάφη...
Όπως λέει ο Δημήτρης Λιαντίνης στο βιβλίο του "ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ" :
"Γιατί αυτό είναι το μυστήριο της αληθινής ποίησης. Να μη συνθέτει απλά το παρόν. Αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να εξαργυρώνει και το μέλλον στη γοερή Τράπεζα της προφητείας. Ο μεγάλος ποιητής γίνεται μάντης. Poeta vates, που λέγανε οι παλαιοί. Γιατί το νεύρο και το αίμα του μαγνητίζεται από τον άνθρωπο. Και κάνει ποίηση πολιτική."
Όλη η ιστορία της Ελλάδος και των Ελλήνων σε αυτούς τους στίχους του μεγάλου Αλεξανδρινού. Εδώ η Πελασγική Εικών είναι η ίδια η Ελλάδα και όπως αναφέρουν όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς, οι Πελασγοί, οι Πρωτοέλληνες δηλαδή, είναι γηγενείς των εδαφών που τους ανήκουν.
 ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΕΙΚΩΝ.. (ANAΛΥΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ) |
Από αυτά τα σπλάχνα της γης, γεννιέται ο γίγαντας Λαός, έχει τριάντα χέρια και τριάντα πόδια και ο τράχηλός του τεράστιος, για να αντέχει να στηρίζει την βαριά Ιστορία του.
Η κεφαλή, είναι η μήτρα της σκέψης και αυτός ο γίγαντας έχει τριάντα κεφαλές και τριάντα χέρια για να πραγματώνει αυτές τις σκέψεις. Τα μάτια του ξεπερνούν ακόμα και το σκοτάδι του σύμπαντος και στα πόδια του απλώνονται γενναιόδωρα τα δώρα της Φύσης και της Ιστορίας, μεταλλεία αργύρου, διαμαντιών και χρυσού, τους θησαυρούς όμως που του αναλογούν, τους βλέπει ψυχρά, τους καταμετρά μιά φορά στο τόσο μα αδιάφορα...Οι αιώνες δημιουργούν χάσματα μα ο γίγαντας ζει...
Χάνονται μα και γεννιώνται δίπλα του εκατομμύρια λαών μα ο γίγαντας ζει... Κουράζεται από την ίδια του την αδιαφορία ...
Και όταν σκληροί αιώνες τον ρίχνουν σε υλιστική σκλαβιά, ο γίγαντας κοιμάται
μα μες τον ύπνο του τον ταράζει εφιάλτης γέννημα της υλιστικής απολαβής και έντρομος ξυπνά και ταράζει την γη.
Μέσα στην θολή επαγρύπνηση που βιώνει, έρχονται μπροστά του "φαντάσματα άγνωστα και φρικιώδη" και τότε ενεργοποιούνται τα πελώρια χέρια και εκεί που όλοι λέγανε ότι αυτός ο γίγαντας δεν θα ξυπνήσει, η γη ταρακουνιέται από το βήμα του και η συνείδησή του γίνεται σεισμός, που αλλάζει ακόμα και την ροή των υδάτων, την ροή της Ιστορίας δηλαδή. Στο δυνατό του πάτημα ανοίγει το έδαφος και μέσα από τους σεισμούς που προκαλεί, τα βουνά του γίνονται ηφαίστεια φύλακες που με την λάβα τους κατακαίουν τους σφετεριστές των ονείρων του.
Τότε ο γίγαντας συνέρχεται από την κατάσταση μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης και κατανοεί ότι ΖΕΙ και οι εφιάλτες με τα τρομακτικά τους γεννήματα δεν τον αγγίζουν.
Δικά του τα μεταλλεία ασημιού και χρυσού, δικά του και τα διαμάντια των αιώνων.
Χαμογελά μα αδιάφορα... Αντί να διαχειριστεί την περιουσία του, προτιμά να ξαπλώσει στο μεγάλο ξέφωτο της Ιστορίας, να συνεχίσει τον ύπνο του, γιατί κατά βάθος γνωρίζει ότι οι εχθροί του είναι μορμολύκεια της φαντασίας και πάντα η λάβα της κάθαρσης θα προστατεύει ό,τι του ανήκει.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
________________________________________________________
"Πελασγική Εικών"
Της γης τα σπλάχνα κατοικεί Γίγας πανάρχαιος.
Είναι τριάκοντα αι χείρες του
κ’ οι πόδες του τριάκοντα. Ο μέγας τράχηλός του
τριάκοντα στηρίζει κεφαλάς
κ’ εκάστη έχει οφθαλμούς είκοσιν οξυτάτους,
δι’ ους ημέρα είναι φωτερά
ο ζόφος ο βαθύτατος της γης της βαθυτάτης.
Είναι αργός, είν’ αδιάφορος.
Τον πλούτον τον εξαίσιον, τον περιττόν τον πλούτον
με τους εξακοσίους οφθαλμούς
βλέπει ψυχρώς, κάποτε δε, ίνα ενασχολήσηκανένα του αιώνα, τον μετρά.
Κ’ έπειτα τον βαρύνεται, χασμάται δύο έτη,
και κουρασθείς αποκοιμίζεται.Ο ύπνος του διέρχεται αιώνας ολοκλήρους·
παν όνειρόν του, μία γενεά.
Aλλ’ αίφνης αφυπνίζεται έντρομος. Εφιάλτης —
της αδεσπότου ύλης γέννημα —
ετάραξε τον ύπνον του, εν τω θολώ καθρέπτη
των απαθών και κρύων του φρενών
αντανακλών φαντάσματα άγνωστα και φρικιώδη.
Τότε τα μέλη τα πελώρια
απλώνει και μ’ εξήκοντα βραχίονας και πόδας
κτυπά τον θόλον του, λακτεί. Κ’ η γη
κλονίζετ’ εκ των βάθρων της· αι πόλεις καταπίπτουν,
και όλοι πλημμυρούν οι ποταμοί,
και ρέουν από τα βουνά ως κύματα αι φλόγες.
Aνοιγοκλείεται το έδαφος
κ’ οι άνθρωποι κατρακυλούν και θάπτονται εντός του.
Όμως ογρήγορα συνέρχεται
ο γίγας, και τους οφθαλμούς τούς παμμεγέθεις τρίβων
καταλαμβάνει ότι μάταιος
ήτο τοσούτος θόρυβος και ταραχή τοσαύτη
διά ονείρου ποταπήν σκιάν.
Γελά με την δειλίαν του και τον πολύν του τρόμον
κ’ εκ νέου εξαπλούται ήρεμος
και τα τριάκοντά του στόματα χαμογελούν.
(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)
ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/loukiasofou?fref=ts
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου