ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΟ ΜΕΘΥΣΙ.( ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΚΟΣ)

Έρχονται συχνά στιγμές,
που αναζητώ
ένα στιβαρό ξόρκι
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΚΟΣ

Έρχονται συχνά στιγμές,
που γυρεύω
το μαυλιστικό ξόρκι
που θα λευτερώσει το Xρόνο
απ΄ την αναίδεια της δυτικότροπης σκέψης
που τον κομμάτιασε σε ανούσιες γραμμικές υποδιαιρέσεις .
Έρχονται συχνά στιγμές,
που αναζητώ
ένα στιβαρό ξόρκι
που θ΄ απαλλάξει το Χρόνο
απ΄ τη σκλαβιά των πλαστών συνόρων
για να μπορέσει να μετουσιωθεί
σε ΄κείνη τη ρευστή κι ενιαία ουσία
που οδηγεί στη μυστηριακή χαρά,
που πλημμυρίζει το κορμί
κι ανασταίνει την καρδιά.
Και κόντρα σ΄ όλα εκείνα,
που κάτω απ΄ τον ανήλεο ήλιο,
σα δαμάλα υπνωτισμένη
η δυτική κοινωνία μηρυκάζει,
πως ο χρόνος είναι τάχα
χρήμα,
παραγωγικότητα
κι αποτελεσματικότητα,
που πάει να πει οι ψευτοαξίες
που ευτελίζουν το χρόνο,
Εσύ
να αντιπαραθέσεις με στεντόρεια φωνή
ότι ,
ο Χρόνος , σαν μπαίνει στην υπηρεσία του ανθρώπου
- κι όχι ο άνθρωπος στην υπηρεσία του χρόνου -
απελευθερώνεται από τα δεσμά της ευθύγραμμης πορείας του
και τα ρολόγια,
που ευτελίζουν το Χρόνο,
σταματούν ευλαβικά.
Γιατί αυτός ο Χρόνος δε μετριέται.
Και τότε είναι που ο Χρόνος
μεταμορφώνεται σε συναρπαστικό εργόχειρο
που πάνω του αρχίζει ο απειθάρχητος νους,
να κεντάει ξόμπλια αρχέγονα, διαχρονικά :
Την καρδιά, μ ΄ άγρια χαρά,
να χορεύει στο μελίχρυσο δειλινό.
Το ρέμπελο κορμί να μεθάει
κι ο φτερωτός θεός να το κερνά κόκκινο λυτρωμό.
Μια δαμασκηνόχειλη χιλιοκανακεμένη παρθένα,
(παλιά τη λέγαν Αστάρτη κι Αφροδίτη,
μα τώρα τη λένε Ζωή),
ν΄ αναδύεται απ΄ τη μυριοκόχυλη αγκαλιά της θάλασσας.
Ένα σποριοφόρο στάχυ,
στο δύσπιστο ράμφος του ταϊστή σπίνου,
κι ένα ζωηφόρο σπυρί σταριού,
στις στιβαρές δαγκάνες του φιλόπονου φυτευτή μέρμηγκα.
Τη γόνιμη Δημιουργία να χοχλάζει
αυτήν τη ν προαιώνια ευθύνη του ανθρώπου,
να μεταμορφώσει την ασχήμια σ΄ ομορφιά.
Και καταμεσής στον καμβά,
ολοπόρφυρο αχνιστό αίμα
να τροφοδοτεί τις ρίζες
του πανάρχαιου ξορκισμένου δέντρου
μιας επίγνωσης που λέει ότι,
ο Χρόνος ,
δεν ήταν ποτέ, χρήμα.
Που μολογάει
ότι ο Χρόνος είναι Ζωή.
Τι θεϊκό μεθύσι ο λυτρωμός του Χρόνου
από χίλιες σκλαβιές!

Δημήτρης Μπέκος
Ο Δημήτρης Μπέκος γεννήθηκε το 1950 στη Συκιά Φωκίδος και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Σπούδασε "Langue et Litterature Francaises" στο Πανεπιστήμιο της Rennes και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφία, με εξειδίκευση στις "Ph. Sciences et Theories des formes de l' Education" στο Πανεπιστήμιο του Strasbourg.
Έχει παρακολουθήσει σε διάφορα Πανεπιστήμια κύκλους σπουδών που αφορούν στη Λογοτεχνία (συγκριτική λογοτεχνία, κριτική λογοτεχνίας), στη Λαογραφία (μυθολογία των λαών της λεκάνης της Μεσογείου, Ελληνικό δημοτικό τραγούδι), στη Φιλοσοφία (αρχαία ελληνική φιλοσοφία), στη Ψυχολογία - Κοινωνιολογία (συμπεριφορισμό, ψυχοκριτική), έχει εκπονήσει αρκετές μελέτες και δίνει σειρά διαλέξεων.
Υπηρέτησε επί σειρά ετών στην Εκπαίδευση και στο Δημόσιο, σαν έφορος βιβλιοθηκών και πινακοθηκών.
Το 1975 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο και από τότε ασχολείται συνεχώς με τη συγγραφή και την έρευνα.