Ο ΛΟΥΚΑΣ ΘΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Το «Σάλπισμα» του Λουκά Θάνου


Το "ΣΑΛΠΙΣΜΑ" ακούγεται για πρώτη φορά το 1980.
Ο Λουκάς Θάνος συλλέγει τις νότες των τραγουδιών του δίσκου από το μουσικό πατητήρι του Σύμπαντος, γιατί γνωρίζει καλά ότι η καλή  μουσική είναι σαν την καλή σοδιά  του μούστου. Όσο το κρασί ωριμάζει  μέσα στα χρόνια, τόσο καλύτερο γίνεται.
Γι' αυτό  η μουσική του Λουκά δεν έχει χρόνο.
Όσο πιό παλιός είναι ο κρητικός μαρουβάς, τόσο καλύτερος είναι.


Γεμίζω ξανά το ποτήρι της ψυχής μου με την μουσική του Λουκά.  Ώριμο άρωμα. Διαυγές χρώμα. Αξεπέραστη γεύση. Μία μουσική - κυκεώνας, προκαλεί πνευματική μέθη.
Και ποιός μπορεί να κεράσει αυτόν τον μαρουβά; Μα φυσικά ο Νίκος Ξυλούρης.
Μέσα σε όλα αυτά τα κομμάτια του δίσκου, σταματάω σε μιά γουλιά, που την θεωρώ ξεχωριστή και μοναδική.



Ποίηση, μουσικός ήχος, φωνή. Και η τριανδρία του ποιητή Άρη Αλεξάνδρου, του συνθέτη Λουκά Θάνου και του λυράρη Νίκου Ξυλούρη, γίνεται το ιερό Ένα των αρχαίων Ελλήνων, που 1 = 3, γιατί ο χρόνος έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Και αυτός ο δίσκος έχει ιστορικό παρελθόν, αλλά μεγαλώνει το πολιτιστικό μας μέλλον, ενώ βιώνουμε καθημερινά ένα δυσβάσταχτο παρόν.
Μοναδικός ο δάσκαλος Βάρναλης αλλά η μυστική εντολή για  την Ελευθερία, δίνεται από την γραφή του Άρη Αλεξάνδρου :

"Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά, μιάν υπόγεια σήραγγα"...

Για  ποιά εξορία μιλάει ο Ποιητής;
Μακρόνησος, Ικαρία, Γυάρος,  Ζάτουνα, Μακρακώμη;



Όχι,  δεν είναι  αυτός ο τόπος της εξορίας. Είναι κάτι ποιό βαθύ. Είναι οι καθημερινές εξορίες που βιώνουμε σαν άνθρωποι. Εξορίες που δημιουργούνται μέσα στην κοινωνική βάση και μέσα στα συναισθήματά μας. Όχι πως οι άλλες  δεν είναι ιεροί τόποι, αλλά πολλές φορές βιώνεις την εξορία, χωρίς να σε έχει στείλει θεωρητικά κανείς.



Και εκεί πρέπει να βρεις σύντροφο τον εαυτό σου, για να σκάψετε το βράδυ, παραμερίζοντας  τις πέτρες και τα χώματα της καθημερινότητας, ανοίγοντας μιά σήραγγα, που ξέρεις ότι το πολύ θα φτάσει μέχρι την θάλασσα.  Μα αυτή  η γνώση, ότι θα φτάσεις μέχρι τη θάλασσα, είναι η αρχή του ταξιδιού.
Ο Ποιητής μιλάει  με συντροφικό τόνο στο προτελευταίο τρίστιχο  :

"Κι όμως ήταν ανάγκη να
βλέπουμε
τα χέρια μας να ζούνε"

Εδώ ο Ποιητής  βρίσκει τον εαυτό του και περνάει στον Ενικό :

"Μου ήταν ανάγκη να βλέπω
πως κοντεύω πόντο πόντο να
σε φτάσω"

Ο σύντροφος - εαυτός και η  σάρκα, έγιναν Ένα και παίρνουν την οντότητα του Πολίτη, που έχει ένα Χρέος : να μη λείψει ποτέ από τα μέρη της Ελευθερίας, παρ' όλο  που η καθημερινότητα ή άλλες καταστάσεις, στήνουν μικρές ή μεγάλες εξορίες στο διάβα του.


Ο Λουκάς Θάνος αντιλαμβάνεται το μεγαλείο της ποίησης του Αλεξάνδρου και σκάβει το δικό του  λαγούμι Ελευθερίας, με ένα ντο και με ένα σι στο χέρι, για να φτάσει στη δικιά  του θάλασσα και να την ταξιδέψει με το καράβι της μουσικής του, ένα καράβι που το έφτιαξε για να χωράει όλους εμάς.
Ας ξανακούσουμε αυτή την εντολή, γιατί έχουμε χρέος να είμαστε πάνω στο καράβι του Λουκά Θάνου 





                                              '' Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα
                                               μ’ ένα σουγιά, μ’ ένα πιρούνι, με τα νύχια

                                               Σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
                                               το πολύ ως τη θάλασσα

                                               Κι όμως μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε
                                              τα χέρια μας να ζούνε

                                              Μου ήταν ανάγκη να βλέπω
                                              πως κοντεύω πόντο πόντο να σε φτάσω..."


                                        

                                                                             









Σωτήρης Μπότας 6/12/2016


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΔΙΟΤΙΜΑ: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ''ΝΕΚΥΙΑ''