ΜΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΑΙΩΝΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΟΤΕΣ




Είναι πολλοί για χρόνια ολόκληρα που έχουν σπαταλήσει το μελάνι της ζωής τους για να αναλύσουν τα παιχνίδια του καπιταλισμού,  μέσα από φιλοσοφικές αλλά και υλιστικές οπτικές γωνίες, χωρίς ποτέ κάν να κατορθώσουν να περιγράψουν με την πραγματική λεπτομέρεια το αποτέλεσμα της καπιταλιστικής χρήσης.
Και το χειρότερο απ' όλα;
Οι σκληροί καπιταλιστές να χρησιμοποιούν και να εκμεταλλεύονται φιλοσοφικές αξίες, για να ντύσουν το απεχθές τερατογέννημα του καπιταλισμού.



Nikolai Kondratiev4 March 189217 - September 1938
Ο Νικολάϊ Κοντράτιεφ, ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους οικονομολόγους του περασμένου αιώνα, παίρνει εντολή από τον ατσάλινο μονάρχη της τότε νέας Σοβιετικής Δημοκρατίας, να του  πει τον τρόπο που θα  πεθάνει ο καπιταλισμός.







Ο Νικολάι απομονώνεται στην μελέτη του, μία μελέτη που θα του χαρίσει τον θάνατο στα γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης, γιατί τόλμησε και είπε στον πατερούλη ότι ο καπιταλισμός αναγεννιέται από την στάχτη του. Φυσικά ο Νικολάι Κοντράτιεφ μπορεί να εξασφάλισε τον θάνατό του με μιά σφαίρα στο κεφάλι, αλλά η επιστήμη κέρδισε μία λαμπρή αναλυτική οικονομική μελέτη, γνωστή ως "Οι 4 εποχές".
Η Άνοιξη στην οικονομική ανάλυση του Κοντράτιεφ σηματοδοτείται από την περίοδο πληθωριστικής αύξησης.
Το καλοκαίρι από την περίοδο της στασιμο-πληθωριστικής αύξησης.
Το γκρίζο φθινόπωρο, από την περίοδο της αντι-πληθωριστικής αύξησης.
Και ο μαύρος χειμώνας, από την μεγάλη ύφεση.
Και μέσα σε αυτές τις εποχές, ανώνυμοι τραπεζικοί τίτλοι και νομίσματα με ισχυρή προσωπικότητα, προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι βιώνει την ελευθερία του, μία ελευθερία που πολλές φορές χρησιμοποιείται ακόμα από αποικιοκρατικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που ανταλλάσουν δώρα μεταξύ τους, για να επισφραγίσουν την φιλία τους, μία  φιλία που τρέφεται από τις σάρκες των λαών.

                                                                             




Ο Γάλλος ιστορικός Eντουάρ ντε Λαμπουλέ, δίνει την ιδέα να χαρίσει το γαλλικό Έθνος ένα άγαλμα με την μορφή της Ελευθερίας στο αμερικανικό συνονθύλευμα. Το 1874 ο γλύπτης Φρεντερίκ Ωγκύστ Μπαρτολντί και ο μασόνος αρχιτέκτονας Γουσταύος Άϊφελ, πιάνουν δουλειά για να δώσουν μορφή σε αυτό το άγαλμα των 228.456 τόνων χαλκού και χάλυβα. Βλέπεις, οι Γάλλοι δεν είχαν Φειδία παππού, Ικτίνο και Καλλικράτη και έψαξαν μέσα στις σκοτεινές στοές για να βρουν μασόνους αρχιτέκτονες και φτηνούς εργάτες του  "πνεύματος".
Το γνωστό μας άγαλμα στήθηκε πάνω στη νησίδα Liberty Island στις 28 Οκτωβρίου 1886, στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης, ένα λιμάνι που εκτός από τα καταναλωτικά αγαθά που στέλνει στον κόσμο, στις αρχές της δεκαετίας του '30 θα χτίσει μία από τις σκληρότερες μασονικές Στοές και θα την ταξιδέψει μαζί με την οικονομική της επιφάνεια στα πέρατα του κόσμου, την γνωστή και ως Στοά Υόρκης.


Αλλά ένας Έλληνας ποιητής, καταγράφει με ανατριχιστική ακρίβεια την αληθεια της Ιστορίας.
Ο Κώστας Καρυωτάκης κοιτώντας στα μάτια το άγαλμα, καταγράφει τους οικονομικούς δείκτες που μαστίζουν τις εποχές της κατάχρησης.

"Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό  σου"



Η Ελευθερία μετατρέπεται και μεταμορφώνεται στα χυτήρια των μετάλλων, κυλινδροποιείται σε φύλλα και η γλωσσολογική της ρίζα και έννοια οπισθογραφείται σε παγκόσμιες επιταγές τραπεζών. Βλέπεις, "είναι πολλά του αιώνα μας τα χρέη"  και αυτό ο Καρυωτάκης το αντιλαμβάνεται από το 1927, πριν ο Κοντράτιεφ ολοκληρώσει την μελέτη του. Γιατί ο ποιητής της Πρέβεζας γνωρίζει ότι το φως της Ελευθερίας χωρίς να καίει δημιουργεί  πολλές φορές παραισθήσεις που τυφλώνουν τους λαούς, λαούς που τους διαφεντεύουν "έμποροι, κονσόρτσια κι εβραίοι".
Τι ξεσηκώνει όμως τους  λαούς και τί τους βάζει στον κύκλο της φωτιάς, μία φωτιά που καίει τις παραισθήσεις και τα ψεύτικα οράματα της ερήμου;

ΛΟΥΚΑΣ ΘΑΝΟΣ
                                                                       Μα φυσικά η μουσική.

Χρειάζεται πάντα ο Ορφέας για να ξεσηκώσει τους  λαούς και να τους βάλει σε κύκλους σπερματικής αναζήτησης της αλήθειας.

                                                          Και εδώ αναλαμβάνει ο  Λουκάς Θάνος.  

Γέννα ο ίδιος φωτιάς από τα χέρια του Γρηγόρη Λαμπράκη, έχει μέσα του
ακατέργαστους  μουσικούς λίθους, για να φτιάξει το στεφάνι της χαράς του λαού, να τον παρακινήσει σε έναν οργιακό χορό αναζήτησης της αλήθειας.
Ο Κώστας Καρυωτάκης χαμογελώντας του λέει : "Λουκά Θάνο, προχώρα!".
Και  συμφωνούνε αυτή την συνάντησή τους να την τραγουδήσει ο αετός της Κρήτης, ο Νίκος Ξυλούρης.
Ο Λουκάς βρήκε τον τρόπο να κατεβάσει την αλήθεια  στον λαό.
Ο Καρυωτάκης δεν αυτοκτόνησε, παρ' όλο ότι κάποιοι τον θέλουν νεκρό στην Πρέβεζα,  απλά έγινε ασκητής και αναχωρητής και έρχεται πίσω για να μιλήσει με τον λαό στα δύσκολα. Και αυτός ο ερχομός του περνάει μέσα από την μουσική πύλη  του Λουκά Θάνου.
Ακούστε την μουσική. Αναλύστε το ποιήμα. Ενώστε τα χέρια και μπείτε στον χορό, έναν χορό που θα αναστήσει τον Κοντράτιεφ από τον τάφο του γκουλάγκ και θα παρασύρει  τους λαούς να βγουν από τη δίνη των παραισθήσεων  που  έστησαν "έμποροι, κονσόρτσια κι εβραίοι".


Γιατί εμείς οι Έλληνες έχουμε τις λύσεις μέσα από την ποίηση, την μουσική και τον κοινοτισμό.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ 24/12/2016


                                                     




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΔΙΟΤΙΜΑ: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Ο ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ''ΝΕΚΥΙΑ''