Ο ΝΤΕΝΕΜΠΟΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Και ο τρίτος του Λέοντα, ο φωτεινός Ντενέμπολα, κάνει τις βόλτες του πάνω στα Προπύλαια του αττικού ουρανού. Εκεί που η θεά Αθηνά, χιλιετηρίδες ολόκληρες, περιμένει τους μύστες για να τηρήσουν τα Καλυντήρια, σιγομουρμουρίζοντας "άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι;".
Η Πνύκα ακούγοντας το τραγούδι της, ανοίγει τα αόρατά της χάσματα στα πόδια του Ηλιοστασίου του Μέτωνα, για να ανέβουν οι ήχοι των σιωπών, κάνοντας την σελήνη να δρασκελίσει σταθερά τους δεκαεννιά της κύκλους, χωρίς να χάσει μία μοίρα πορείας από την επανάληψη του ταξιδιού της.
Πού πήγαν όλοι; Άδεια η πόλη ...
Στις παραλίες φλύαρα πλαστικά καλαμάκια, ανακατεύουν αδιαφορίες που λιάζονται κάτω από την αφέλεια του χρόνου, που κρύβει το θανατηφόρο κεντρί του χειμώνα.
Η αλμύρα της θάλασσας λαξεύει τους βράχους, για να οριοθετεί ο χρόνος το πέρασμά του, στα μάτια όσων δεν καταλαβαίνουν το φθαρτό της ύλης.
Σε ποιούς μίλησαν;
Τί είπαν;
Τί άφησαν στα αόρατα χάσματα του Βράχου;
Τα καλαμάκια ρουφούν τον αφρό ενός αδιάφορου για το ελληνικό τοπίο εισαγόμενου καφέ. Ούτε κάν τον ρώτησαν αν θέλει να έρθει σε αυτή την χώρα. Είναι και αυτός μέρος στο χρηματιστήριο των αξιών, ένα χρηματιστήριο που ανεβάζει τον ορυκτό χρυσό και κατεβάζει τον χρυσό της σκέψης.
Ποιοί συμμετέχουν σε αυτό το χρηματιστήριο;
Όσα χείλη έρχονται σε ερωτική επαφή με τα φλύαρα καλαμάκια, που κατακλύζουν τις ελληνικές παραλίες.
Όχι, δεν φταίνε οι παραλίες. Είναι κάτι πιό βαθύ.
Η Αθηνά έχασε το γοργόνειο από την ασπίδα της και αντί οι εχθροί της να πετρώνουν στη θέα του, το γοργόνειο πετρώνει την καθημερινότητά μας, γιατί χάθηκε στη βάση της κοινωνίας μας.
Μοναχικέ Ντενέμπολα, μυρίζεις τις πρώτες σταγόνες του Σεπτέβρη, κι ας μην φαίνονται.
Ένα θα σου πω: αυτές οι σταγόνες δεν είναι από τα σύννεφα, αλλά από τα μάτια ενός λαού, που ακόμα δεν έχει καταλάβει το φθινόπωρο μέσα του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου