ΔΙΟΤΙΜΑ: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

 

ΑΠΟ ΤΟΝ.ΙΑΚΩΒΙΔΗ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΑΝΟ, ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ ΔΡΟΜΟΣ

Ποιά αδελφική φιλία ενώνει αυτούς τους δύο τεράστιους Έλληνες ζωγράφους, αφού τους χωρίζει το παραπέτασμα σχεδόν ενός αιώνα;

Ο Γιώργος Ιακωβίδης βλέπει τον ήλιο μια μέρα του Ιουλίου, το 1853.

Μυτιλήνη. Η πολυχρωμία της ομορφιάς, είναι ορατή ακόμα και σήμερα, ευτυχώς, στο νησί.

Ο Αλέκος Φασιανός γεννιέται στην γειτονιά των θεών, κάτω από την ψυχή του Παρθενώνα.

Τα μάρμαρα του, έχουν ξεβάψει στο πέρασμα των χιλιετηρίδων, αλλά η διαισθητική ματιά του Φασιανού, αντιλαμβάνεται το γαλάζιο των κιονόκρανων, το ερυθρό ισοσκελές τρίγωνο του αετώματος, την ώχρα από το περιστύλιο, το ροδόχρυσο βάμμα στα ρούχα των αγαλμάτων.

Είναι γεννημένος ζωγράφος και μπορεί να τα δει.

Γεννήθηκε 13 Δεκεμβρίου, του 1932. Ο Ιακωβιδης έφευγε στις 13 Δεκεμβρίου του 1932.

Η αποχώρηση του Ιακωβίδη από τον κόσμο μας και ο ερχομός του Φασιανού, έχουν ακριβώς τρία χρόνια διαφορά.

Συμβολική χρονική συγκυρία, που σφράγισε αυτούς τους δυο καλλιτέχνες, με την τριαδικότητα του χρόνου.

Παρόν - Παρόν - Μέλλον.

Ο Ιακωβίδης, ένας νατουραλιστής ζωγράφος της σκοτεινής Σχολής του Μονάχου, ζωγραφίζει όμως πρόσωπα παιδιών με μια τέτοια φωτεινότητα, που κανένα γυαλί ηλίου δεν προστατεύει την όρασή σου. Ευτυχώς, γιατί ο ζωγράφος των παιδιών θέλησε να καταγράψει το αιώνιο φωτεινό μέλλον που είναι τα παιδιά.

Στους πίνακές του, παππούδες και γιαγιάδες προσέχουν ή κρατάνε αυτά τα παιδιά στα χέρια τους, με ένα χαμόγελο που έχει δραπετεύσει από την φυλακή της θλίψης.

Το παρελθόν δεν πεθαίνει όταν υπάρχει μέλλον.

Τα μικρά παιδιά, μέσα από παιχνίδια που σκαρώνουν, αγιογραφούν στις ψυχές των  μεγάλων, το θαύμα της Ανάστασης.

Αρχάγγελοι χωρίς φτερά, ζουζουνίζουν σαν μέλισσες στο παρόν, φτιάχνοντας μέλι για τις κυψέλες του μέλλοντος.

Όχι τυχαία ο Ιακωβίδης είναι ένας ζωγράφος της ελπίδας, που μέσα από τα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών, σπέρνει τους σπόρους της ελπίδας για την αυριανή καλή σοδειά.

Και ο Αλέκος Φασιανός, πώς συνοδοιπορεί στην τέχνη με τον Ιακωβίδη;

Είναι άλλος ένας ζωγράφος των παιδιών; 

Όχι. Είναι ένας ζωγράφος, που μυήθηκε στην Τέχνη του να παραμείνει κάποιος παιδί.

Είναι το παιδί που λείπει από εμάς, είναι το παιδί που ζωγραφίζει τα όνειρά μας, με την αθωότητα ενός έρωτα.

Τόξο του; Τα πινέλα. Παλέτα του; Τα μάτια μας. Καμβάς; Η ψυχή μας.

Κάθε ψυχή, που θέλει να.πετάξει μαζί με τα πουλιά του ουρανού, είναι και ένας πίνακας του Φασιανού, κι ας μην το ξέρει.

Τα σώματα του, καμπυλωμένα και αρυτίδιαστα, με φουσκωμένα μαλλιά από τον άνεμο, περιδιαβαίνουν στους δρόμους του έρωτα μιάς άλλης οπτικής κοοινωνίας.

Η παιδική ουτοπία στους πίνακες του Φασιανού, μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αν παντρευτείς τα χρώματα της αιώνιας άνοιξης.

Ο Αλέκος Φασιανός, δεν ζωγραφίζει απλά. Σου δείχνει τον δρόμο που οδηγεί στην αιώνια παιδική αθωότητα.

Πέτα τα ρούχα σου. Φόρα ένα σορτσάκι ραμμένο απ’τς ακτίνες του ήλιου. Βάψε το πρόσωπό σου, με το λουλακί των θαλασσών μας.

Κράτα στο χέρι σου μες στο καταχείμωνο, μια φέτα καρπούζι κόκκινη, απ’το χρώμα των ηφαιστείων. 

Και από το άλλο χέρι, ένα ψάρι, για οδηγό των Ομηρικών σου ταξιδιών.

Εκεί που γλάροι συνοδοιπόροι, θα γίνονται πυξίδα, για να σε οδηγήσουν μαζί με τον πατέρα τους Αίολο, στα βορειοανατολικά της δικιάς σου Ιθάκης.

Βορειοανατολικά, γιατί εκεί ο άγριος βοριάς φυλάει ερωτικά την Ανατολή και γαληνεύει η ψυχή.

Τώρα αυτοί οι δυο φίλοι, ποιός ξέρει τι θα σχεδιάζουν στην γκαλερί του ουρανού.

Όταν έρθει η ώρα ένα νεογέννητο λευκό σύννεφο να μας ταξιδέψει στην χώρα των αθανάτων, θα μάθουμε…

Σωτήρης Μπότας