ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

Αθήνα του Αυγούστου 14 του μήνα ξημερώματα. Και ο τρίτος του Λέοντα, ο φωτεινός Ντενέμπολα, κάνει τις βόλτες του πάνω στα Προπύλαια του αττικού ουρανού. Εκεί που η θεά Αθηνά, χιλιετηρίδες ολόκληρες, περιμένει τους μύστες για να τηρήσουν τα Καλυντήρια, σιγομουρμουρίζοντας "άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι;". Η Πνύκα ακούγοντας  το τραγούδι της,  ανοίγει τα αόρατά της χάσματα  στα πόδια του Ηλιοστασίου του  Μέτωνα, για να ανέβουν οι ήχοι των σιωπών,  κάνοντας την σελήνη να δρασκελίσει σταθερά τους  δεκαεννιά της κύκλους, χωρίς να χάσει μία μοίρα πορείας από  την επανάληψη του ταξιδιού της. Πού πήγαν όλοι; Άδεια η πόλη ... Στις παραλίες φλύαρα  πλαστικά καλαμάκια, ανακατεύουν  αδιαφορίες που λιάζονται κάτω από την αφέλεια του χρόνου, που  κρύβει το θανατηφόρο κεντρί του χειμώνα. Η αλμύρα της θάλασσας λαξεύει τους βράχους, για να οριοθετεί ο χρόνος το πέρασμά του, στα μάτια  όσων δεν καταλαβαίνουν το φθαρτό της ύλης. Στην Πνύκα, η σιωπή έχει λόγο. Αισχύνης. Δημοσθένης.

                                      Χτυπούν αλύπητα οι θεοί                                                                               ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ 19 Ιουλίου  Ο Δήμος Βύρωνα και οι εκδόσεις Μετρονόμος παρουσίασαν: Αισχύλου Π Ε Ρ Σ Ε Σ Σκηνοθεσία - Μουσική: Λουκάς Θάνος  Α΄ κορυφαίος: Ψαραντώνης Β΄ κορυφαίος: Σταύρος Σιόλας Άτοσσα: Ειρήνη Λαμπράκη Αγγελιαφόρος - Ξέρξης: Κωνσταντίνος Μάρκελλος Α΄ κορυφαία χορού: Βάσω Μορφιαδάκη Β΄ κορυφαία χορού: Χαρά Γεωργάτου Δαρείος: Χρήστος Θάνος Μία παράσταση-αναλόγιο βασισμένη στη μέθοδο του Λουκά Θάνου με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του, Αισχύλου ΠΕΡΣΕΣ, από τις εκδόσεις ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ. Κέντρο σκηνής ΠΕΡΣΕ Αισχύλου οπτική απόδοση Λουκά Θάνου Φωτογραφία  Σωτήρης Μπότας Ιουλίου 19. Αρχέγονη νύχτα...   ΠΕΡΣΕΣ Φωτογραφία Στέφανος Σάμιος Κωσταντίνος Μάρκελλος-Βάσω Μορφιαδάκη Χαρά Γεωργίου-Ειρήνη Λαμπράκη Δεν υπάρχει χρόνος. Στους  Βράχους του Βύρωνα ξεδιπλώνεται το δρώμενο.  Πέρσες Αισχύλου. Υπάρχει σκηνοθέτης; Όχι. 

Λουκάς Θάνος Αθήνα 2017 Ακούω τον Νίκο στην ανέκδοτη αυτή ηχογράφηση. Η ίδια έκπληξη, η ίδια αποκάλυψη όπως τότε πριν σαράντα χρόνια που τον πρωτοάκουσα στα Ριζίτικα. Τότε δεν ήξερα γιατί ήθελα μόνο τον Ξυλούρη να τραγουδίσει τα τραγούδια μου.  Τώρα ακόμα δεν ξέρω, μόνο νιώθω όπως τότε μιά ιερή τελετουργία να διαπερνά από άκρη σ' άκρη το κορμί μου. Το απώτερο παρελθόν και το μέλλον του Απόλλωνα που χορεύουν τον Διόνυσο του παρόντος μου στους ήχους της ανυπότακτης Κρήτης με τη  γλώσσα την Ελληνική... αυτή νομίζω την μεγάλη εντολή μου παραδίδει ο αρχαγγελικός φίλος μου. Είπα φίλος μου...πόσο τυχερός λοιπόν άνθρωπος είμαι... Έγραφα τραγούδια από μικρός.  Δεν ήθελα κανέναν να μου τα τραγουδήσει. Άκουσα τα Ριζίτικα.  Η πρώτη μεγάλη μουσική αποκάλυψη για μένα. Ένας κόσμος απλώθηκε, άνοιξε με ελευθέρωσε ο ήχος. -Μόνο αυτή τη φωνή θέλω για τα τραγούδια μου πατέρα , είπα. - που να τον βρούμε τον Ξυλούρη παιδί μου, μου απάντησε σαστισμένα ο πατέρας μου... κι όμως τον βρήκαμε.

ΠΗΓΗ: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicGZAPdFZEnDWkwMLUWjZ4IIWZURoPUVLaoP9WHPFoTnQFTttiO3ztP5TOFqeaYtE9hgFlDPNTqmHFoC3TLVMGfXZCm0ypYmVyB-Zak5Ue0mwKm7eu7bozQmEsLTvC3hPE1EF5HovSHNg1/s1600/Screen+Shot+2017-02-16+at+11.35.26+PM.png

Ποιός όρισε την Γη των ονείρων του ; Εδώ ο κέδρος παίζει με τον αέρα του Λιβυκού καθώς ένας φάρος τους κλείνει το μάτι  μέσα στη νύχτα της σιωπής. Τσιγάρο η μνήμη αναμμένο τινάζει την στάχτη της μέσα σε πληγωμένα σταχτοδοχεία από προσδοκίες αιώνων την ώρα που ο κέδρος αφήνει την σκιά του να ξεμακρύνει κάτω από το ερωτικό κάλεσμα της Σελήνης Αυτά τα παιχνίδια αρχέγονες τρικυμίες που ξεσπούν στα βράχια μικρών νησιών για να τους θυμίζουν την αδυναμία τους μέσα στην ασύνορη θάλασσα της ψυχής. Ποιός όρισε την Γη των ονείρων του ; ... Ο φάρος έχει λόγο να μιλήσει τώρα  και τα ναυάγια του Λιβυκού... ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ 1/2/2017  2.20 π.μ

Παίζεις ακόμα με τα πλατανόφυλλα; Νότες μιας Άνοιξης ,που έκαψε Χειμώνας Κέρβερος, αλυχτώντας τρομαγμένες σκιές μιάς μισής Σελήνης Το βήμα σου, μέλισσα αιχμάλωτη στον ιστό της θλίψης και ο βόμβος της,φαρμάκι  πιό ισχυρό κι απ´ το οχιόδοντο του Κοκκυτού που κεντρίζει τις βάρκες των αιώνων να μην θυμούνται πως είναι η ζωή στο αλώνι του Ήλιου Παίξε τη λύρα σου... Σήμερα χορεύει το σύμπαν τον Γέρανο της νίκης Η Ευρυδίκη πάντα θα είναι το φως κάτω απ´ τα  γεφύρια των χιλιετηρίδων. Και 'συ ο νικητής που θλίψη καμιά δεν τον αγγίζει Γιατί.....και ο λόγος των Θεών Ορφέα χρειάζεται αμφισβήτηση ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ

Είναι στιγμές που θέλεις να παίξεις μουσική' κιθάρα, φλογέρα, τύμπανο, λύρα ή σουράβλι. Είναι στιγμές που θέλεις να μάθεις μουσική, για να εκφραστείς και να ακολουθήσεις τον δρόμο των πλανητών, εκεί που ο Πυθαγόρας αποκρυπτογράφησε τις μυστικές νότες, για να δείξει στους ανθρώπους το δρόμο που ενώνει τον άνθρωπο με το Σύμπαν. Είναι στιγμές που θέλεις  να εκφραστείς μα η μουσική είναι μέσα σου πάλλεται, δονείται, αγγίζει τα σωθικά σου, είσαι όλες οι νότες, οι κλίμακες είναι μέσα σου και οι δάσκαλοι οι Ορφικοί, σου δίνουν κουράγιο. Εσύ είσαι η κιθάρα, εσύ το τύμπανο, εσύ το σουράβλι, εσύ η τεντωμένη  χορδή για το συμπαντικό δοξάρι, που φτάνει μέχρι την Κόμη της Βερενίκης.                                                                   Μέσα σου το πεντάγραμμο του Σύμπαντος. Αόρατο και ορατό μα πάντα κάτω από την δυαδικότητα αυτή,  υπογράφει με σεβασμό η κόρη του πολέμαρχου Άρη, η Αρμονία. Αυτή η ιερή αταξία, είναι η ισορροπία των πάντων. Βρόγχοι και παλλόμενα κουάκ

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, γι' αυτό που πολλοί ονομάζουν νέα δουλειά του Λουκά Θάνου, σε ποίηση Κωστή Παλαμά. Μα αυτό δεν είναι δουλειά, είναι γέννα, είναι η αγωνία του νερού να τρυπήσει τον βράχο, είναι το στοίχημα της σταγόνας να ανοίξει το δρόμο για το ποτάμι. ΛΟΥΚΑΣ ΘΑΝΟΣ Ο Λουκάς δεν είναι ένας συνηθισμένος συνθέτης. Είναι ένας ασκητής παρατηρητής του Σύμπαντος. Εκεί η μουσική του Πυθαγόρα, εκεί η σκιά του Ορφέα, εκεί η σύναξη των ποιητών, εκεί  και η ματιά του Λουκά Θάνου, πιό διεισδυτική ματιά και από το τηλεσκόπιο του Κέπλερ. Εκεί, ανάμεσα στον Ωρίωνα και στη λύρα, βρίσκει τον μοναχικό στρατολάτη Κωστή Παλαμά, και πιάνει μαζί του κουβέντα, μιά κουβέντα που την καταγράφει με τις νότες του. Ο Ποιητής είχε καιρό να μιλήσει. Αφουγκραζόταν μόνο τους ήχους, καθώς οι πλανήτες γύριζαν γύρω από τον εαυτό τους, αναζητώντας την αιτία της δημιουργίας. Και ανάμεσα σε αυτή τη σιωπή, ο θάνατος. ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ Ο Παλαμάς είναι ο νικητής. Έχει όνομα, έχει ε

Το «Σάλπισμα» του Λουκά Θάνου Το "ΣΑΛΠΙΣΜΑ" ακούγεται για πρώτη φορά το 1980. Ο Λουκάς Θάνος συλλέγει τις νότες των τραγουδιών του δίσκου από το μουσικό πατητήρι του Σύμπαντος, γιατί γνωρίζει καλά ότι η καλή  μουσική είναι σαν την καλή σοδιά  του μούστου. Όσο το κρασί ωριμάζει  μέσα στα χρόνια, τόσο καλύτερο γίνεται. Γι' αυτό  η μουσική του Λουκά δεν έχει χρόνο. Όσο πιό παλιός είναι ο κρητικός μαρουβάς, τόσο καλύτερος είναι. Γεμίζω ξανά το ποτήρι της ψυχής μου με την μουσική του Λουκά.  Ώριμο άρωμα. Διαυγές χρώμα. Αξεπέραστη γεύση. Μία μουσική - κυκεώνας, προκαλεί πνευματική μέθη. Και ποιός μπορεί να κεράσει αυτόν τον μαρουβά; Μα φυσικά ο Νίκος Ξυλούρης. Μέσα σε όλα αυτά τα κομμάτια του δίσκου, σταματάω σε μιά γουλιά, που την θεωρώ ξεχωριστή και μοναδική. Ποίηση, μουσικός ήχος, φωνή. Και η τριανδρία του ποιητή Άρη Αλεξάνδρου, του συνθέτη Λουκά Θάνου και του λυράρη Νίκου Ξυλούρη, γίνεται το ιερό Ένα των αρχαίων Ελλήνων, που 1 = 3, γιατί ο χρόνος έχει π

David Scott, 1839 Ο Φιλοκτήτης εγκαταλελειμμένος στο νησί της Λήμνου Περάσανε νύχτες Η σιωπή πληγή ανοιχτή Η θύμηση παίρνει δρόμους αναζητώντας σκιές και λόγια ειπωμένα Το σώμα ασάλευτο ασελγεί επάνω του μια  πόρνη γριά σελήνη Ο πόνος του κορμιού ανύπαρκτος μπροστά στη χάσκουσα πληγή της ψυχής Οι σύντροφοι ταξιδεμένοι Τι να θυμούνται τώρα και ποιές εικόνες έχουν στο μυαλό Η Λήμνος δεν είναι για πολλούς Το τόξο χαμένο, η πληγή αγιάτρευτη Δεν θα περάσουνε ξανά από εδώ οι συντρόφοι Στην Ολιζώνα την άγονη πατρίδα όμορφη, εφηβικών χρόνων μονάχα η ψυχή θε να γυρίσει Περάσανε νύχτες ,η μιά πάνω στην άλλη Σημάδι ανεξίτηλο η σιωπή στην ψυχή σου Στιγμιαία μονάχα μιά φωνή διαπερνά τη σκέψη Φιλοκτήτη για πάντα κοιμήσου Ο μύθος αλλάζει,δεν θα 'ρθουν οι δικοί σου Σωτήρης Μπότας.

Ξημερώνει... Αυτή η σκιά είναι δικιά μου Σέρνεται στις γωνιές επαιτώντας λίγη θερμοκρασία από έναν αδίστακτο Ήλιο. Φωνές... παντού φωνές Και 'γω ... παγωμένο φρενάρισμα στο δρόμο ενός χρόνου που κατάργησε τα φανάρια προτεραιότητας για πεζούς οδοιπόρους. Τώρα αναζητώ την νύχτα να κρύψω πάλι την ανυπαρξία μου. Χρειάζεται χρόνος να μάθω τον ρυθμό του αίματος μου στις φλέβες μου... Πολύς χρόνος ακόμα. Έχει βλέπεις και η επανάσταση της θερμοκρασίας τη δικιά της περίοδο παγετώνων Σωτήρης Μπότας

Σε ποίηση Παύλου Παπαβλασόπουλου Μέλος των ομάδων Ομάδα Παραδοσιακών Σπόρων Πύργου Ηλείας Αστέρια Αστέρια άγρυπνοι φρουροί Ουράνια τραγούδια Στο κήπο του μεσονυκτίου Αμύριστα λουλούδια Αστέρια άγρυπνοι φρουροί Στο πέλαος της νυχτιάς μου Στρατιώτες του ονείρου μου Κεριά της μοναξιάς μου Αστέρια σύντροφοι πιστοί Στου κόσμου το ταβάνι Αστέρια πάρτε με μαζί Στο μαύρο καραβάνι

Δημιουργία της Μαίρη Κατράντζου μέσα από το φακό του Έρικ Μάντιγκαν Χεκ. Στους αστεροειδείς της Ηους ανάμεσα στην Κύρια Ζώνη ο 423 αναζητά την ματιά Ωγκύστ Σαρλουά. Το συμπόσιο εδώ είναι για λίγους. Ξέρεις καλά το όνομά της μα εσύ εγκλωβισμένος ανάμεσα στο ψέμα και στην αλήθεια. Το κώνειο της ανθρωπότητας ήπιε τον Σωκράτη για να ριζώσει στα βουνά της αθανασίας. Ποιος μπορεί να καταλάβει τα μυστικά της νύχτας εάν δεν ξεκολλήσει το βλέμμα του από το χώμα. Όλα μα όλα είναι εδώ. Ακόμα και η μυθική Ιέρεια έτοιμη πάλι για να τελέσει τον καθαρμό των Αθηναίων. 429π.χ και ο λοιμός περνάει μέσα στο γονιδίωμα της ιστορίας. Τίμησε τον Δία γιατί ο αδελφός του έβγαλε στο σεργιάνι της ανθρωπότητας τον αρχέγονο σκύλο του. Η νύχτα θα είναι μεγάλη και το Συμπόσιο μία αστρική μνήμη. Ζούμε την εποχή των δονητών και των sex-shop στην πολιτειακή μας σκέψη. Ο δρόμος της αλήθειας μία πλαστική κούκλα και μία Ιέρεια που δεν μπορεί να τελέσει καθαρμούς αν η πολιτεία η ίδια δεν το θέλει.

Α παλά γλιστράει στο τέλος της και αυτή η ημέρα του Αυγούστου . Γλυκά ... ήρεμα , αποτραβιέται να ξεκουραστεί , στους κοιτώνες του χρόνου . Ο ανεμοδείκτης στην καπνοδόχο στο απέναντι σπίτι , γυρίζει με φούρια και στο πιό ελαφρό φύσημα του αγέρα . Τα Τζιτζίκια τραγουδάνε ασταμάτητα και στο καμπαναριό ο σταυρός με γαλάζιο νέον , σπάει την μονοτονία του πράσινου του πευκώνα , γύρω από την Εκκλησία . Οι κεραμοσκεπές ,αληθινά καλλιτεχνήματα , διαγράφουν μια λαξευμένη οροσειρά στο ροδακινί του ορίζοντα . Ένα σμάρι Χελιδόνια πετάνε σε κύκλους , στο χλωμόχρυσο φόντο του ουρανού , που δίνει ο ήλιος που δύει και ετοιμάζουν την πορεία τους για το βουνό ,όπως κάθε βράδυ . Εκατοντάδες άσπρες πολύ μικρές , ίσαμε το νύχι του αντίχειρα , σαν από φίλντισι Πεταλουδίτσες , πεταρίζουν επάνω στην τεράστια ακακία στην αυλή μου και κάθονται στα λουλούδια και στα κλαδιά της , κάνοντας την να  φαντάζει , σαν νύφη ντυμένη με τούλια και οργάντζες . Η γάτα μου η Τανσού , ξαπ