ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

                                                                                   Και ποιός δεν έχει τραγουδήσει την Μπαλάντα του κυρ Μέντιου...  Αλλά για να υπάρξει αυτό το τραγούδι, έπρεπε ο Θάνος να ερωτευτεί την Ποίηση.  Γιατί έτσι πρέπει να είναι ο δημιουργός. Ό,τι ερωτεύεται, ό,τι αγαπάει, ό,τι ποθεί, δεν κάνει καμία προσπάθεια να το αλλάξει. Το αναδεικνύει όπως η ομορφιά χαϊδεύει την ψυχή του. Το διαχειρίζεται, δεν το εκμεταλλεύεται. Ίσως ο Λουκάς Θάνος να είναι ξεχασμένος από τα ΜΜΕ, αλλά αυτό είναι η επιτυχία του. Ήρθε από μόνος του, μας χτύπησε την πόρτα της ψυχής μας και μπήκε. Δεν τον παρουσίασε κανείς, δεν τον επέβαλε κανείς. Αλλά ούτε και ο ίδιος επιβλήθηκε. Είναι ο φίλος που αβίαστα μας έκανε δώρο την μουσική του.  Ερευνητής του ελληνικού πολιτισμού, με την ευλάβεια να μην αγγίξει και αλλοιώσει τίποτα.  Γι' αυτό είναι πολυτάλαντος. Χορογράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός.  Είναι δηλαδή μία Δωρική μορφή της Τέχνης, που μέσα από την λιτότητα των γραμμών, φτι

ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΑΝΟΥ Μία μοναδική εμπειρία βίωσαν όσοι βρέθηκαν  στον τεχνοχώρο «Φάμπρικα» στον Κεραμικό, που ήρθε για να ξεδιαλύνει τα αξεδιάλυτα σκοτάδια μας , ενώ χτυπούσε αδιάκοπα το δοξάρι  Το Θεατρικό Ορατόριο "Κωστής Παλαμάς"του Λουκά Θάνου, σε μια ανοιχτή πρόβα, βασισμένο στον Δωδεκάλογο του Γύφτου και σε άλλα ποιήματα του μεγάλου μας ποιητή, άφησε ένα ισχυρό αποτύπωμα στη μουσική σκηνή , που με την τέχνη του σπουδαίου δημιουργού θα φέρει την αγάπη και την ομορφιά του κόσμου μέσα από την ποίηση του Παλαμά ! «Όχι θέλημα ρηγάδων όχι σκλάβου υποταγή με τα' ανεμοπόδαρο άτι σέρνει τον ταξιδευτή...» Από αυτή τη δουλειά του Λουκά Θάνου κρατάω την εξαιρετικά προσωπική ανάγνωση των ποιημάτων, χωρίς να τα προδίδει. Θέρμανε και συντηρούσε διαρκώς τα ποιήματα με έναν εσωτερικό μονόλογο ενός πνευματικού ανθρώπου , που πονάει για τα τεκταινόμενα. Είχα την αίσθηση ότι, στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της βραδιάς η μουσική μας είχε καταπιεί πλ

Της δημοσιογράφου Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου            Λόγια επίκαιρα όσο ποτέ. Λόγια παρακαταθήκη από αυτήν τη μεγάλη της τέχνης. Κυριακή 10 Μαρτίου 1991. 25 χρόνια ολόκληρα πριν. Η ΜΕΓΑΛΗ του ελληνικού θεάτρου, Άννα Συνοδινού παραχωρεί συνέντευξη στη δημοσιογράφο   Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου . Και τα όσα λέει για το σάπιο πολιτικό σύστημα, για τη νοοτροπία διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας (που ήταν τότε κυβέρνηση) είναι ανατριχιαστικά.  Γιατί είναι συνάμα επίκαιρα και προφητικά . Με την οξύτητα του πνεύματος της, με τη βαθιά παιδεία της και το απαράμιλλο θάρρος της,  η Άννα Συνοδινού είχε εκμυστηρευτεί στη Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ . Είχε βαρέσει το καμπανάκι για τα δεινά που θα έφερναν στη χώρα μας τα κόμματα εξουσίας. Επειδή ακριβώς ασκούσαν την εξουσία αυτή με τρόπο ενδοτικό... "Εγώ απέτυχα σαν πολιτικός και πήγα σπίτι μου" H φράση αυτής της Άννας Συνοδινού στη συνέντευξη του 1991 θα έπρεπε να αποτελεί ευαγγέλιο για κάθε έναν που επιθυμεί να ασχο

Μάνος Σ. Στεφανίδης Ζούμε στην εποχή της Διακινδύνευσης όπως έγραψε ο Ούλριχ Μπεκ, αλλά επίσης βιώνουμε την Τέχνη του συμψηφισμού και άρα της διαρκούς συνεπαγωγής, της διαρκούς εξίσωσης με τον χαμηλότερο διαιρέτη. Χιλιάδες σχολές καλών τεχνών, εκατοντάδες μουσεία σύγχρονης τέχνης, εκατοντάδες χιλιάδες θεωρητικοί και ιστορικοί τέχνης, εκατομμύρια καλλιτέχνες με διπλώματα και σφραγίδα πλάι σε αντίστοιχους αποφασισμένους φιλότεχνους συνεργαζόνται για την επιβολή της τέχνης της συνεπαγωγής: Αφού αυτ ό είναι τέχνη, τότε τέχνη είναι και το δίπλα και το παραδίπλα και ούτω καθεξής. Άρα τέχνη είναι τα πάντα, συμψηφιστικά, σε τρόπο ώστε να συγχέονται κριτήρια και επιλογές, το βασίλειο του μεταμοντέρνου. Και η απόλυτη δημοκρατία καταλήγει σε απόλυτο φασισμό. Εφόσον η τέχνη, ή μάλλον η Τέχνη είναι πάντα έννοια απόλυτη, θεά τρομερή και αμείλικτη όταν δεν αντιμετωπίζεται με δέος. Δέος και έκσταση... ΥΓ. 1. Αρκεί να μη μπερδεύουμε την τέχνη με την γραφειοκρατία της. ΥΓ. 2 Ας συμφωνήσουμε πως

Στέφανος Κορκολής-Σοφία Μανουσάκη Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ  κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα κι ούτε κανένας με γνώριζε...  (Μανώλης Αναγνωστάκης-Μίκης Θεοδωράκης)  Συγκλονιστική η ερμηνεία της  Σοφίας Μανουσάκη , χθες στο Half Note, στην παράσταση του  Στέφανου Κορκολή . Εκεί ο Στέφανος κάνει μια μουσική αφήγηση της μουσικής του ιστορίας. Μας περιγράφει μουσικά πώς έπαιξε πιάνο, για πρώτη φορά στα τέσσερά του χρόνια, για τις εξετάσεις που έδωσε στο Ωδείο Αθηνών, παρουσιάζοντας μια δική του σύνθεση "κλασικής" μουσικής, που  άφησε έκπληκτο τον Μενέλαο Παλλάντιο, γιατί Στέφανος τότε ήταν έντεκα χρονών!  Στη συνέ

ΟΤΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗΝ ΒΙΒΗ ΦΑΡΣΑΛΙΩΤΟΥ  - ΙΑΤΡΟΥ      Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΟΥ Για κάποιον λόγο -που δεν τον ξέρω- δόθηκε το συγκεκριμένο σχήμα στην Καρδιά. Κι από τότε, βάλθηκαν όλα τα βράχια, οι πέτρες, τα σύννεφα και τα Ονειρα να σκαλίζονται και να στολίζονται με τούτη τη μορφή ..... Για να καθρεπτίζεται μέσα τους η Αγάπη. ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/profile.php?id=100000510247697&fref=photo

  Μάνος Στεφανίδης Προς τους πρώην και τους δήθεν συντρόφους: Εκτός από το ταξικό μίσος, ας υπάρξει κάποτε και η ταξική αγάπη. Μια λοβοτομημένη κοινωνία δέχεται παθητικά και αδιαμαρτύρητα, δεκαετίες τώρα, αυτό τον βιασμό της καθημερινότητας της στις θεσμικές, πλέον, καταστροφές κάθε 17 Νοεμβρίου και κάθε 6 Δεκεμβρίου -με τα προεόρτια και τα μεθεόρτια τους- όπως και τους αναπόφευκτους εμπρησμούς του διαλυμένου κέντρου της Αθήνας όποτε οι επαγγελματίες συνδικαλιστές αποφασίσουν απεργία -διαδήλωση. Πρόκειται για εκατοντάδες διαδηλώσεις κάθε μέρα, δύο και τρεις φορές την ημέρα, οι οποίες παρά την μαχητικότητα και το εξ ορισμού δίκιο τους(;), δεν κατάφεραν ούτε την χώρα να γλυτώσουν από την πτώχευση ούτε τους Έλληνες από την τρομαχτική ανεργία και την ανάλογη διαπόμπευση από τους εταίρους -συμμάχους ούτε βέβαια την υποχρεωτική μετανάστευση που εξελίσσεται σε γάγγραινα ούτε τα κάπιταλ κοντρόλ να προλάβουν ή, έστω, να ακυρώσουν.   Θεωρούμε περίπου αυτονόητο ή και αναπό

            Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΡΩΣΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΕΤΑΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΦΕΡΑΝ   ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ    Της ΣΟΦΙΑΣ ΛΟΥΚΑ Βασίλι Πολένοφ (1844 - 1927) λέγεται ο εξαίρετος αυτός Ρώσος ζωγράφος, αρχιτέκτων και μουσικός που κατά την διάρκεια του τρίτου Ρωσο-Τουρκικού πολέμου ταξίδεψε και στην χώρα μας, όπου απέδωσε με συγκλονιστικές λεπτομέρειες σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία με διάθεση ιστορικής καταγραφής αλλά και τοπία από μία Ελλάδα που δυστυχώς δεν γνωρίζουμε σήμερα... Δεν χρειάζεται να ξέρεις ρωσικά για να "διαβάσεις" την ζωγραφική διαδρομή του Πολένοφ. Μέσα από το πορτρέτο της αυτοπροσωπογραφίας του με τα σκληρά αλλά διερευνητικά μάτια και τα μαύρα ρούχα, που αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο η τεχνική του κάρβουνου, "αυτοπροσδιορίζεται". Ζωγράφος της Φύσης και των χρωμάτων, στέλνει το μήνυμα σε όσους θέλουν να διεισδύσουν στα χρώματά του: ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ! Γιατί ο ζωγράφος γνωρίζει καλά αυτό που ο Ηράκλειτος το όρισε ως φιλοσο