ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

                       Εισήγηση στην Δημόσια συζήτηση του «Περιβαλλοντικού Δικτύου Αθήνας»,                                                                                                                                                        Πάνος Τότσικας Αρχιτέκτονας-Πολεοδόμος Εισαγωγή Στις αρχές του 2010, έλαβα μια πρόσκληση από τον τότε πρόεδρο του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας(ΟΡΣΑ) καθηγητή Γιάννη Πολύζο να συμμετάσχω σε μια   άμισθη Ομάδα Εργασίας με θέμα   «Περιβάλλον - Αγροτική γη», εν όψει της διαμόρφωσης ενός νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας. Αν και είχα κάποιες επιφυλάξεις για μια σειρά λόγους, τελικά δέχτηκα την πρόσκληση και συμμετείχα σ’ αυτή την Ομάδα Εργασίας. Είχε προηγηθεί ένα   χρόνο πριν, η κατάθεση ενός άλλου Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας από τον τότε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Γιώργο Σουφλιά, προς αντικατάσταση του θεσμοθετημένου Ρ.Σ.Α του 1985 του Αντώνη Τρίτση (Νόμος 1515). Η δημόσια και σφοδρή   αντίθεσή μου στους νέους αυτοκινητόδρομου

Ο αγώνας για το Ελληνικό δεν είναι αγώνας μόνο για την ακύρωση του διαγωνισμού ιδιωτικοποίησης του πρώην αεροδρομίου και της παραλίας του Αγ.Κοσμά από το ΤΑΙΠΕΔ και για την κατάργηση του απαράδεκτου Ν.4062/2012 για την περιβόητη ‘αξιοποίηση’ του Ελληνικού με ξενοδοχεία, mall, καζίνο, γκόλφ και πολυτελείς κατοικίες. Ο αγώνας για το Ελληνικό δεν είναι αγώνας μόνο για την απόδοσή του στους κατοίκους της Αθήνας ως ένα δημόσιο Μητροπολιτικό Πάρκο πρασίνου. Ο αγώνας για το Ελληνικό είναι αγώνας για τη δημόσια γη και τους κοινούς πόρους της χώρας μας. Είναι αγώνας για το δημόσιο πλούτο γενικά, ως στοιχείο που πρέπει να διαφυλαχθεί λόγω της περιβαλλοντικής του σημασίας και να χρησιμοποιηθεί για την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών όλων. Σε αυτό το πλαίσιο, σε συντονισμό με φορείς και συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα, αγωνιζόμαστε εδώ και χρόνια για την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, του μνημονιακού φορέα που συστάθηκε για να αποστερήσει από τον ελληνικό λαό τον δημόσιο πλούτο που του ανήκει - παραλ

Ζω τη στιγμή που φυλλοροούν όνειρα οι κορμοί των αιώνων, κάτω απ’ τα χτυπήματα άχρονων υλοτόμων μα οι βαλανιστές συλλέγουν μυστικά τους καρπούς της χρησμοδοσίας. Άσε τις μυρρίνους να προσμένουν για να στεφανώσουν ανώνυμες κεφαλές αρχόντων. Οι αγορές του κόσμου πάντα πουλούσαν και πουλάνε κλάματα παιδιών και καρυκεύματα πολέμων. Σσσσ…το μέλι φιλά καλά τη γεύση της Άνοιξης και όλη τη γύρη του ουρανού στο Μελάνδρυο δάσος των αινιγμάτων. Εκεί ο Οιδίπους θα καθορίσει τον Άνθρωπο, λίγο πριν γίνει ο «Κανείς» στη φωνή του Οδυσσέα. Λίγο πριν ερωτευτεί το Χρέος και το Ήθος, στις όχθες του Πυριφλεγέθοντα. Μάνα, ποιοί είναι οι πρόγονοί μου και ποιό το μέλλον μου; -Μην περκάζεις άλλο τις σκέψεις σου! Ανάμεσα στο Δία και σε Αρηίφιλους προγόνους, θα βρεις το : «νυν γαρ δή γένος εστί σιδήρεον ουδέ ποτ’ ήμαρ παύσονται καμάτου και οιζύος, ουδέ τινι νύκτωρ φθειρόμενοι, χαλεπάς δε θεοί δώσουσι μερίμνας αλλ’ έμπης και τοίσι μεμείξεται εσθλά κακοίσιν».(1) Ναός άβατος το Χρέος. Ακούς την ώ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ  ΠΟΙΗΤΗΣ   Δύο είναι τα ευγενέστερα προϊόντα του νεότερου ελληνισμού. Ο μεγάλος Σηκωμός του 21 και η δημοτική μας ποίηση. Όλα τα άλλα, από τον Καποδίστρια ως το Σεφέρη ακολουθούν. Ο Σηκωμός του 21 δε σχολιάζεται. Το δημοτικό μας τραγούδι δείχνει τη στίλβη και δοκιμάζει τη μεταλλική του ευγένεια επάνω στην ομόφωνη κρίση, πως κανένας καλλιτέχνης στον τόπο μας δεν θα φθάσει να δημιουργήσει γνήσιο έργο, εάν δεν σκύψει να αντλήσει από το ζάπλουτο κοίτασμα τ ης δημοτικής μας παράδοσης. Σε όλες τις μορφές της τέχνης. Από τη ρητορική στο Κοινοβούλιο και τη διδασκαλία στην αίθουσα, ως τη μαστορική του καλντεριμιού και τη μουσική σύνθεση. Υπάρχει, ανάμεσα στο πλήθος, και ένα δημοτικό τραγούδι που μιλάει για την εθνική αντίσταση την εποχή της δουλείας και της γενιτσαριάς. Τα μπλόκα της κατοχής τότε ο Ρήγας στο Θούριο τα ‘λεγε «στενά». Και τη γέφυρα του Γοργοπόταμου ο Σολωμός στον περίφημο Κρητικό του τη λέει Λαβύρινθο του Μπομπο-Ισούφ.

Σπασμένες αλυσίδες,άδειο δωμάτιο χωρίς φως..... ένας όρκος με γύπα φτερά ταξιδεύει την οσμή του πάνω από κοιμητήρια αιώνων. Ποιόν γέλασαν θυσιἀζοντἀς τον σε βωμούς χρέους; Νύχτες ιέρειες οιωνοσκόποι χαράζουν με την σιωπή της σελήνης στα φτερά της πέρδικας άλυτους χρησμούς γιά να θωπεύσουν την Άνοιξη και σύ αηδόνι που συναγωνίζεται τους ήχους του καταρράκτη μέρα τελευταία του καλοκαιριού με την  τσακισμένη ραχοκοκαλιά του ήλιου Χειμὠνων ορμές στη βοή του χορεύουν φόβους δραπέτες απο άσκοπες θυσίες και συ αηδόνι μου ακόμα τραγουδάς τις νότες μιας σπασμένης λύρας Οκτώ του Απρίλη και η Αφροδίτη δίχως χέρια αναζητά έρωτες από της Τροίας τα ιερά Άδειο το δωμάτιο χωρίς φως τις αλυσιδες κράτα, για να λες πως λευτερώθηκες Μη δείχνεις τα χέρια σου, έχουν ακόμα σημάδια και γύπες όρκοι καραδοκούν να πουλήσουν το άγαλμα για ένα πιθάρι λάδι με δικαιολογίες έτοιμες, φτιαγμένες απο στάχτη θυσιών Ήταν σπασμένο το άγαλμα και με δίχως χέρια Ποιός γίνεται φύλακας σε ερείπια

Ο Καθηγητής Ηλίας Φιλιππίδης, Δρ.κοινωνιολογίας, νομικός, συγγραφέας, αντιπρόεδρος του Κρητικού Λαϊκού Πανεπιστημίου Θα μιλήσει με θέμα: «Το 1821 δεν δικαιώθηκε. Ανάγκη για ένα νέο Ξεκίνημα». Την Πέμπτη 19 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015 και ώρα 19.00 στην αίθουσα της Παγκρητίου Ενώσεως ,οδός Γ. Γενναδίου 7, Αθήνα (Η Γ. Γενναδίου είναι το πρώτο στενό πίσω από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής). ΧΑΡΤΗΣ: http://www.vrisko.gr/details/map/d35a043a5j4bbb7ib64f6f50cga5016g?LogEntryType=ShowMap                                                                           Η ομιλία διοργανώνεται από την : ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΚΡΗΤΗΣ « Η ΒΡΙΤΟΜΑΡΤΙΣ » με πρόεδρο την κ. Κατερίνα Ψαράκη –Αναστασιάδου. Ένας βασικός λόγος της σημερινής καταρρεύσεως του ελλαδικού πολιτικού συστήματος είναι το γεγονός ,ότι το οικοδόμημα της ελευθερίας της δημοκρατίας και της προόδου του Ελλαδικού κράτους κτίσθηκε πάνω στην άμμο και χωρίς ένα διαχρονικό αρχιτεκτονικό σχέδιο, με ορισμένες

Αριστερά καθώς μπαίνεις στα παλάτια του Άδη θα συναντήσεις μια κρήνη και δίπλα εκεί θα ιδείς να υψώνεται ένα λευκό κυπαρίσσι. Ευρήσεις δ’ Αίδαο δόμων επ’ αριστερά κρήνην, Πάρα δ’ αυτή λευκήν εστηκυίαν κυπάρισσον. Έτσι αρχίζει το απόσπασμα 17 στα κείμενα του Ορφέα που μας παραδίδεται στα Fragmenta των προσωκρατικών. Σ’ εκείνη την περίφημη έκδοση των Diels – Kranz. Κυπαρίσσι ναι, γιατί μπαίνεις στον Άδη. Στο χώρο του θανάτου. Αλλά γιατί λευκό; Όλοι γνωρίζουμε ότι το κυπαρίσσι έχει φύλλωμα αειθαλές και μαύρο.         Τι ήθελαν οι έλληνες να υποδηλώσουν με τούτο το οξύμωρο σύμβολο του Ορφέα;                                                                                 Ίσως ότι η αλήθεια είναι αξεδιάλυτα δεμένη με το ψεύδος; Ότι δίπλα στην επιστήμη υπάρχει η απατεωνιά; Από δω η επιβλητική Αστροφυσική, για παράδειγμα, από κει η αγύρτικη Αστρολογία; Ίσως ότι η εμορφιά είναι οργανικά δεμένη με την ασχήμια; Κοντά στους αληθινούς ποιητές δηλαδή πηγαίνο